Jak to się stało, że ktoś zaczyna tutaj czytać, kiedy ja prawie rezygnuję z publikowania na rzecz Wattpada? :D Mam nadzieję, że spodoba wam się ogromna ilość tekstu.
Enjoy!
Stałam jak wryta pod drzwiami mieszkania
i nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Gdy wracałam późnym wieczorem ze spotkania
z Hellen, nigdy nie pomyślałabym, że oto zastanę pod własnymi stopami Petera. Siedział
na wycieraczce, obejmując ramionami kolana. Wszystko wskazywało na to, że śpi…
Przynajmniej w ogóle nie zareagował na donośny stukot moich szpilek rozchodzący
się po korytarzu. Przez moment zastanawiałam się, kto, do jasnej cholery, go
tutaj wpuścił, szybko jednak przypomniałam sobie, że nadal nie naprawiono drzwi
na dole.
Westchnęłam ciężko, po czym zrobiłam dwa
niepewne kroki w jego stronę. Nadal brak reakcji.
Przyjrzałam mu się uważniej.
Jasnoniebieską koszulę miał pomiętą, do tego wystawała ze spodni od garnituru.
Coś, co wydawało mi się w nim niesamowicie urocze, a co musiałam przyznać teraz
z pewną niechęcią, to kolorowe skarpetki, które zawsze zakładał, mimo że
teoretycznie nie pasowały do eleganckiego ubioru. Jakaś część mnie jednak uznawała
to za niezwykle atrakcyjny element. Miał rozczochrane włosy i z tego, co byłam
w stanie zauważyć, kilkudniowy zarost, chociaż zdawało mi się, że kilkudniowy
był sporym niedopowiedzeniem.
W każdym razie Peter Atkins w tym właśnie
momencie spał i nie wyglądał ani trochę atrakcyjnie. Do tego spał na mojej
wycieraczce, co znowu podsuwało mi przypuszczenia, że nie jest do końca
trzeźwy.
Szturchnęłam go czubkiem buta, a kiedy
nadal się nie ruszył, zrobiłam to ponownie, jednak dużo bardziej zdecydowanie.
— Peter, do jasnej cholery — zaklęłam,
kiedy zamiast obudzić się, on tylko rozłożył się bardziej pod drzwiami.
— Jo, czekałem na ciebie — mruknął
zdecydowanie przepitym głosem, jednak ani na chwilę nie otworzył oczu. Ułożył
się jedynie wygodniej na wycieraczce i powrócił do stanu zawieszenia.
Wspaniale, jeszcze tego mi brakowało!
Niewiele się namyślając, wyciągnęłam
komórkę i wybrałam numer do Grega. Nie musiałam czekać długo, zanim odebrał.
— Co, jednak chcesz tę pizzę na wynos? —
odezwał się na powitanie, przypominając mi naszą rozmowę sprzed pięciu minut,
ponieważ przed powrotem do mieszkania, zaszłam do pizzerii, sprawdzić, czy mój
przyjaciel wrócił już do pracy.
— Nie — odparłam. — Ale potrzebuję
przysługi…
Zagalopowałam się jednak.
Zanim do tego wszystkiego doszło, odbyłam
bardzo istotną rozmowę. Doprowadziła ona do tego, że zaczęłam się zastanawiać
nad swoim postępowaniem i doszłam do bardzo stanowczych wniosków. W zasadzie
dałabym sobie rękę uciąć, że gdyby nie pewien schemat moich działań, nigdy nie
doszłoby do tego, że Peter właśnie leżał pod drzwiami mojego mieszkania, a ja
nie myślałabym, jak z tego wybrnąć. W końcu od jakiegoś czasu ciągle komplikuję
sobie życie i sprowadzam na siebie same kłopoty!
Zacznijmy więc od początku. Od tej
cholernie wkurzającej rozmowy z Sylvią, którą miałam nieprzyjemność odbyć
niedzielnego popołudnia, dwa dni temu.
Wmawiałam sobie, że to nie ma znaczenia.
Przekonywałam siebie samą do czegoś, co zaczynało wydawać się coraz mniej
prawdopodobne. Nie pomyśl sobie, że od razu zaczęłam rozważać niewinność
Petera, bo nie o to chodziło. Sam fakt, że myślałam o nim cały poniedziałek i
pół wtorku, doprowadzały mnie na skraj irytacji.
Czułam się po prostu, jakbym miała
niestrawność. Do tego wrażenie, że ta pizza z niedzieli cały czas ciążyła mi w
żołądku, chociaż równie dobrze mógł to być po prostu Peter.
Cholerny Peter wracający niczym bumerang.
Zastanawiałam się, czy nie powinien mieć tak na drugie imię, przynajmniej
wiadomo by było, z czym ma się do czynienia.
Nie pomagało w ogóle to, że nie miałam
żadnych zajęć. Minus bycia bezrobotną modelką – kiedy potrzebujesz pracy, i
nawet nie chodzi o pieniądze, jak na złość jej nie masz. Nawet wybieganie się
nie pomogło. Wszystko mnie bolało. Żołądek, głowa, nogi… Nie potrafiłam złapać
oddechu i rytmu biegania. Forsowałam się tak, jakbym zupełnie nie miała
kondycji. Dlatego też po dwóch milach kompletnie męczącego biegu postanowiłam
sobie darować i wrócić do mieszkania. Akurat przechodziłam obok przystanku
autobusowego, więc stwierdziłam, że wolę przejechać tę trasę niż wracać pieszo.
Zwłaszcza, że po tym morderczym biegu prawie nie czułam nóg.
Co było ze mną nie tak? Dlaczego nie
potrafiłam darować sobie bezsensownego rozmyślania o tym palancie? Bo takie
właśnie to było: bez sensu. Sprawa wyglądała prosto – nie miałam zamiaru mieć
więcej z nim do czynienia i to, czy faktycznie mnie zdradził, czy to tylko
pomyłka, nie miało dla mnie znaczenia. Przynajmniej tak sobie wmawiałam.
Przecież dosłownie kilka dni temu
spotkałaś Walta – mówiłam sobie w myślach, próbując przemówić do tej bardziej
rozsądnej części mnie. O ile ona jeszcze gdzieś tam była…
Fakt, spotkałam faceta, o którym nie
mogłam zapomnieć, przeżyłam noc jedyną w swoim rodzaju. Faceta, który dał mi
swój numer i prawdopodobnie właśnie czekał na telefon ode mnie, a ja nadal nie
byłam w stanie wstukać tych kilku cyfr na telefonie. Przez tego cholernego
dupka. Czym jednak Walt różnił się od Petera? I również – czy miało to
jakiekolwiek znaczenie? Oczywiście poza tym, dlaczego nadal do niego nie
zadzwoniłam.
To wszystko właśnie siedziało w mojej
głowie. Chaotyczne rozmyślania, które nie miały żadnej puenty.
Może
ci podpowiem, dlaczego nie zadzwoniłaś jeszcze do Walta? Między innymi dlatego,
że go okłamałaś.
Och, zamknij się.
Nadjechał właśnie autobus, gdy poczułam,
jak mój telefon wibruje w etui na ramieniu. Spojrzałam jednak na wyświetlacz,
dopiero kiedy wsiadłam do środka. Dzwoniła Hellen. Nie sądziłam, że moja
przyjaciółka ma zdolności telepatyczne, ale na pewno dzwoniła w samą porę. Co
prawda nie uśmiechało mi się rozmawiać w autobusie, jednak i tak odebrałam.
— Cześć, jadę właśnie autobusem —
powiedziałam prawie szeptem — ale i tak chciałabym z tobą porozmawiać.
— Super. Co powiesz na drinka? — Hellen
wydawała się podekscytowana. Miałam wrażenie, że chodziło jednak o coś więcej
niż tylko perspektywę spędzenia ze mną wieczoru.
— Przyda mi się — odparłam, powstrzymując
jednak ciekawość, by zapytać, czemu ma taki dobry humor.
— Oho, już nie mogę się doczekać —
usłyszałam w odpowiedzi. — Widzimy się w takim razie tam, gdzie zwykle.
Pożegnałyśmy się, wcześniej ustalając,
ile czasu potrzebujemy, żeby pojawić się w naszym ulubionym barze Talihina,
czyli właśnie „tam, gdzie zawsze”. Znajdował się o rzut beretem od mojego
mieszkania, z kolei Hellen wystarczyło wsiąść w metro ulicę od jej apartamentu,
by dotrzeć do centrum w ciągu dziesięciu minut. Jednak to nie przez dogodną
lokalizację tak bardzo lubiłyśmy to miejsce. W końcu w jego sąsiedztwie było
bardzo dużo podobnych knajpek. Hellen i ja upodobałyśmy sobie tamtejsze drinki.
Barmani nie szczędzili w nich alkoholu, ceny nie były zabójcze, a klientów
stanowiła głównie nasza grupa wiekowa. Czyli nie musiałyśmy martwić się, że zza
rogu wyskoczą nieokrzesani studenci. Poza tym to był typowy bar, a nie modny w
ostatnim czasie baroklub, do którego ciągnęły tłumy oszołomów, chcących się
potarzać na parkiecie w rytm ogłupiającej muzyki elektronicznej.
W Talihinie, jak na wtorkowy wczesny
wieczór przystało, było spokojnie. Od wejścia z głośników płynęła klimatyczna
muzyka. Gdy tylko zeszłam po krętych schodkach w dół – bar mieścił się w
piwnicy – usłyszałam Starmana, Davida Bowiego. W środku panował przyjemny
półmrok, dodający temu miejscu tylko więcej piwnicznego klimatu. Kilka stolików
w głębi lokalu było pozajmowanych, w tle leciała przyjemna muzyka, a za barem
stał ulubiony barman Hellen, Nick, przystojny blondyn o paskudnym tatuażu na
lewej ręce – nie mogło być lepiej.
Oczywiście nie miałam nic przeciwko
tatuażom, ten Nicka był po prostu brzydki.
Weszłam w głąb pomieszczenia, szukając
wzrokiem przyjaciółki. Byłam nastawiona na przynajmniej dobre pół godziny
opowiadania o wydarzeniach w ciągu ostatniej doby, jednak widok
rozentuzjazmowanej Hellen siedzącej przy wysokim stoliku w rogu sali, nieco
ostudził moje zapędy.
Wydawało mi się, jakby nie mogła się
doczekać, by mnie o czymś poinformować. Pospiesznie ruszyłam w jej stronę,
ponieważ nadal nie przestawała do mnie energicznie machać, zupełnie jakby
chciała mnie pospieszyć.
Wyglądała jak zwykle nienagannie. Długie
blond włosy miała przerzucone przez ramię, nie zdziwiłabym się, gdyby dopiero
co je ułożyła na szczotce. Makijaż wyglądał zdecydowanie na świeży, jednak jej
czarno-niebieska sukienka miała w sobie zbyt dużo elegancji jak na niezobowiązujący
wypad na drinka we wtorkowy wieczór. Zupełnie jakby dopiero co wyszła z biura…
Przywitałyśmy się przelotnym cmoknięciem
w policzek i wtedy też zauważyłam, że oczy Hellen podejrzanie błyszczą. Okej,
tego było za dużo.
— Wyglądasz, jakbyś koniecznie chciała mi
o czymś powiedzieć — odezwałam się, zanim ona zdążyła otworzyć usta.
Uśmiechnęła się tajemniczo i uniosła brwi
w porozumiewawczym geście.
— Owszem, ale to może poczekać! Najpierw
ty opowiadaj, dlaczego tak bardzo potrzebny ci dziś alkohol.
— O nie, Hellen, ciekawość prawie mnie
zżera — odparłam, przybierając błagalny ton.
Hellen jednak pokręciła stanowczo głową.
— Wydaje mi się, że potrzebujesz poprawy
humoru, a moja wiadomość na pewno cię ucieszy, więc najpierw powiedz, co leży
ci na duszy.
Okej, to miało sens. Jeśli przez poprawę
nastroju Hellen miała na myśli na przykład rozwiązanie mojej okropnej
przypadłości przyciągania do siebie fatalnych facetów i komplikowania sobie
życia… W każdym razie zaczęłam opowiadać ze szczegółami, co działo się w sobotę
łącznie z nieoczekiwanie rodzinnym obiadem, incydentem z ciotką Riną i
spotkaniem Walta.
— Przepraszam, co?
Hellen prawie zakrztusiła się drinkiem,
którego w międzyczasie zamówiła. Dziś miała nastrój na coś kwaśnego, czyli w
jej przypadku koniak z sokiem z cytryny i sokiem z mango. Nigdy nie rozumiałam
jej pociągu do whisky czy koniaku, ale cóż, pasowało to do niej. Ja z kolei
wolałam raczyć się klasycznym orzeźwiającym mojito.
— Chcesz powiedzieć, że spotkałaś Pana
Wspaniałego, masz jego numer telefonu, nadal nie zadzwoniłaś i ja się o tym
dowiaduję dopiero teraz?! — Wyglądała na szczerze oburzoną.
— Daj spokój — mruknęłam znad szklanki,
próbując bagatelizować sytuację. — To tylko numer telefonu.
— Jasne, Jo — Hellen prychnęła
pogardliwie — i dlatego właśnie potrzebujesz się dziś napić. — Wzruszyłam
ramionami, ale niewiele to dało. Moja przyjaciółka znała mnie przecież na
wylot. Zresztą, nie trzeba było być detektywem, żeby dodać dwa do dwóch i
domyślić się, że właśnie przez to potrzebowałam się dziś napić. — Mnie nie
oszukasz. No dalej, czemu nadal do niego nie zadzwoniłaś?
— Nie wiem… Po prostu przetwarzam to
wszystko. —Próbowałam brzmieć przekonująco, ale po jej minie poznałam, że wcale
nie byłam. — Poza tym sama powiedziałaś, że może to lepiej, że więcej się nie
spotkamy — dodałam pospiesznie, przybierając oskarżycielski ton. W końcu sama
tak powiedziała, próbując mnie pocieszyć. — Że przeżyłam taką przygodę i w
ogóle. I tak chyba powinno pozostać…
— Nie załamuj mnie, Jo. Powiedziałam tak,
bo chciałam cię pocieszyć. Co nie oznacza oczywiście, że tak nie myślę. Romanse
romansami, ale skoro masz jego numer, nie ma na co czekać… Tylko…
Urwała na chwilę, upijając spory łyk
drinka.
— Tylko co?
— „Daj znać, gdy się dowiesz”? —
powtórzyła słowa, które Walt powiedział mi na pożegnanie sobotniego popołudnia.
— Co to za tekst? — Zdawała się być poważnie oburzona. — Kto tak mówi?
Beznadzieja.
Wzruszyłam ramionami.
— Nie mam pojęcia, co mam na to
odpowiedzieć, Hellen. Jednonocny romans i moje wzdychanie to jedno, ale żeby od
razu do niego dzwonić?
— Jasne, jasne, poczekaj jeszcze z
tydzień, dwa, może sam się rozmyśli. Niepotrzebnie próbujesz to racjonalizować!
— Hellen zachichotała cicho, po czym nagle podskoczyła na krześle, jakby sobie
coś uświadomiła. — Słuchaj, jak on się w ogóle nazywa? Pokaż tę wizytówkę.
Spojrzałam na nią nieco podejrzliwie.
— Nie jestem pewna, czy chcę ci
udostępniać jego numer telefonu. Masz podejrzanie dobry humor i trochę się
obawiam.
— Daj spokój, Jo, nie jestem dzieckiem,
nie odwalę ci niczego. Chcę go po prostu wygooglować, bo wiem, że ty sama na to
nie wpadłaś.
Racja. Wiedziałam od kilku dni, jak Walt
się nazywa i bardzo łatwo mogłam przecież się czegoś o nim dowiedzieć, a w
ogóle tego nie zrobiłam. Nie wiem, doprawdy, dlaczego o tym nie pomyślałam. W
sumie może trochę by mi to rozjaśniło sytuację.
Pogrzebałam w torebce i po chwili
wyciągnęłam białą karteczkę. Hellen przez chwilę wpatrywała się w nią,
marszcząc brwi, po czym spojrzała na mnie niewyraźnie.
— Żartujesz? On się
nazywa Buchanan?
— No… tak —
odpowiedziałam niepewnie, nie wiedząc, dlaczego Hellen jest tak zszokowana.
Otworzyła usta, żeby
coś powiedzieć, jednak szybko je zamknęła, schyliła się po swoją torebkę i
zaczęła w niej czegoś intensywnie szukać. Zastanawiałam się, o co może jej
chodzić i czy przypadkiem nie zna Walta, skoro jego nazwisko wydało jej się
takie dziwne, jednak nie musiałam pytać. Hellen wyciągnęła z torebki obszerny
numer Forbesa i podstawiła mi go pod sam nos.
Z okładki patrzył na
mnie nikt inny jak Walt.
— Proszę bardzo, Jo,
oto twój Walter Buchanan, prezes spółki Wyland Industries, najprawdopodobniej
obecnie największej na świecie, posiadającej firmy córki na każdym kontynencie
i zajmującej się praktycznie wszystkim, od transportu, przez nieruchomości, po
fundusze emerytalne.
Wyglądał znacznie poważniej
niż w rzeczywistości. Podejrzewałam, że to musiała być specjalna sesja
zdjęciowa do tego magazynu. Miał na sobie idealnie skrojony granatowy garnitur
i patrzył wprost w obiektyw, brakowało mu jednak błysku w oczach. Zapewne
dlatego wyszedł zbyt poważnie. Na niektórych po prostu tak działał obiektyw.
Przeniosłam wzrok na
napisy na stronie tytułowej. Okładka mówiła o rankingu najbardziej wpływowych
mężczyzn przed czterdziestką i wywiadzie z numerem jeden. Uniosłam brwi w
zdziwieniu.
Okej — próbowałam się
uspokoić w myślach — to jeszcze nic nie znaczy. To kompletnie nie ma żadnego
znaczenia.
— Dlaczego patrzysz na
to zdjęcie taka przerażona? — zapytała nagle Hellen. W międzyczasie Nick
przyniósł nam kolejne drinki, więc zanim się odezwałam, wzięłam duży łyk, mając
nadzieję, że alkohol nieco złagodzi moją emocjonalną reakcję.
— To aktualny numer? —
odpowiedziałam pytaniem, próbując mimo wszystko zmienić temat. Wolałam nie
opowiadać jej o swoich obawach dotyczących najbardziej
wpływowego mężczyzny przed czterdziestką.
Przynajmniej jest przed czterdziestką, Jo.
— Tak, sprzed tygodnia.
Przed pogrzebem, jego awansem i w ogóle.
— Pogrzebem?
No tak, palnęłam się
mentalnie w czoło, przecież dlatego spotkaliśmy się w takich okolicznościach –
Walt dowiedział się wtedy o śmierci swojego ojca.
— Jego ojciec niedawno
zmarł, pogrzeb był w poprzedni wtorek — wytłumaczyła mi Hellen. Więc tylko
pokiwałam głową, udając, że o niczym nie wiedziałam. W końcu relacjonując jej
ze szczegółami moją przygodę z Waltem, ominęłam kilka informacji, które według
mnie były kompletnie nieistotne. Lub po prostu Hellen nie musiała o nich
wiedzieć. — Z tego, co pamiętam, każda gazeta o tym pisała, Jo.
— Naprawdę? Musiało mi
umknąć.
— No tak, bo czytasz
tylko te plotkarskie…
— Hellen!
Skarciłam swoją
przyjaciółkę, jednak zrobiłam to bardziej dla zasady, ponieważ w gruncie rzeczy
to wcale nie było kłamstwo. Ostatnim czasem nie przeglądałam żadnych
konkretnych gazet…
— Zresztą, to
nieistotne. Dzwoń do niego! — rozkazała mi Hellen, wskazując zdecydowanie
palcem w stronę mojego telefonu leżącego na blacie stolika.
— Daj spokój, teraz to
już w ogóle nie wiem, czy chcę się z nim spotkać.
— Niby dlaczego?
— Nie sądzisz, że to
trochę… — zawahałam się, szukając odpowiedniego słowa. — Onieśmielające?
— Onieśmielające?
Onieśmielające?! — Hellen oburzyła się chyba nico zbyt mocno niż zamierzała, bo
chwilę później dodała prawie szeptem: — Josephine Franco, co ty pieprzysz?
Jesteś piękną kobietą, do tego milion razy pozowałaś do zdjęć w bieliźnie, to
dopiero jest onieśmielające, a tracisz pewność siebie na wiadomość o tym, że
facet jest obrzydliwie bogaty? Proszę cię!
— No dobra, po prostu…
— zaczęłam, w zasadzie nie wiedząc, dokąd zmierza to zdanie.
— Kontynuuj — ponagliła
mnie blondynka. Wywróciłam oczami, czując na sobie jej palące spojrzenie.
— Nie byłam z nim do
końca szczera na temat tego, czym się zajmuję.
Hellen spojrzała na
mnie ze zmarszczonymi brwiami.
— Co masz na myśli?
— Powiedziałam, że piszę
książki dla dzieci — wyznałam bardzo szybko, wręcz na jednym wydechu, po czym
przyssałam się do szklanki z drinkiem.
Hellen patrzyła przez
chwilę na mnie z niedowierzaniem, po czym roześmiała się głośno.
— Nie wierzę… Po co?
— Pamiętasz, jak kiedyś
chodziłyśmy do klubów i wymyślałyśmy sobie różne osobowości?
Przed oczami stanął mi
nasz widok, kiedy odstawione podrywałyśmy facetów, udając kogoś, kim nie
byłyśmy. A wszystko po to, by postawili nam drinka… No właśnie, żałosne, wiem.
— No tak, ale… Jo,
byłyśmy młode, nigdy więcej nie spotykałyśmy tych ludzi, ale nie wiem, czy to
bardziej nie głupie szczęście, poza tym to było strasznie szczeniackie!
— Okej, więc postąpiłam
szczeniacko.
— Jo, nie miałam tego
na myśli…
— Ale to prawda —
przerwałam jej. — Powiedziałam, że jestem kimś innym, bo zresztą wiesz, jak
faceci reagują, kiedy dowiadują się, że jestem modelką. I teraz mi głupio. Bo
chcę się z nim spotkać, a to wszystko wyjdzie na jaw.
Miałam jeszcze dodać,
że swój udział w tym wszystkim ma jeszcze Peter, ale zrezygnowałam. Hellen
uśmiechnęła się nagle tajemniczo, zupełnie jakby wpadła na jakiś genialny
pomysł.
— Pamiętasz, jak
mówiłam ci o poprawieniu humoru? — Pokiwałam głową. Nie da się wymazać z
pamięci podekscytowanej Hellen, jest wtedy prawie jak szczeniaczek. — Mam dla
ciebie pewną propozycję i jeśli się zgodzisz, nie będziesz musiała się
przejmować tym, że naopowiadałaś o sobie kłamstw.
— Zamieniam się w
słuch.
— Jakiś czas temu wspominałam
ci o tym, że zamierzam otworzyć filię wydawnictwa w Stanach, prawda? Jesteśmy
aktualnie na etapie końcowym, kompletuję jedynie załogę do Nowego Jorku.
Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wprowadziła kogoś zaufanego i…
— Poczekaj, czy ty
właśnie chcesz zaproponować mi pracę?
W zasadzie nie wiem,
dlaczego moje serce nagle zaczęło bić szybciej. Nie byłam jednak
podekscytowana, tylko przerażona. Pracować jako wydawca czy edytor na pełen
etat a dorabiać sobie od czasu do czasu to całkiem coś innego. Poza tym
pracować w Stanach? Czy ona kompletnie oszalała? I jak niby to miało mi pomóc
zadzwonić do Walta z czystym sumieniem? Chyba że od początku chodziło jej o to,
że przeprowadziłabym się do Stanów i po prostu nigdy więcej go nie spotkała…
Nie, to niemożliwe. Hellen jednak nie pozostawiła mi żadnych wątpliwości.
— Tak!
Serce podeszło mi
gdzieś do gardła.
— W Nowym Jorku?!
— Co? Nie, skąd ci to
przyszło do głowy? Tutaj, w Londynie. — Odetchnęłam z ulgą. A więc nie wszystko
jeszcze nie tak z moją przyjaciółką. — Rodney, jeden z edytorów, pamiętasz go?
— Pokiwałam głową. — Zgodził się przeprowadzić do Stanów, więc dzięki temu mamy
wolne miejsce. Od razu pomyślałam o tobie, Jo, w końcu tyle razy już prosiłam
cię o jakieś zlecenia, że praktycznie mogłabyś pracować dla mnie na pełen etat!
Co ty na to?
Wow. To było coś.
Nie powiem, żebym była
bardzo zaskoczona. W końcu jak sama Hellen przyznała, już wiele razy prosiła
mnie o wykonanie kilku zleceń dla jej wydawnictwa. Nic poważnego jednak, więc
nie mogłabym nazwać siebie specjalistką, tym bardziej edytorem, będącym w stanie
pracować na pełen etat w wydawnictwie. Coś jednak w tej propozycji było bardzo
kuszącego. Szanse na kolejne sesje zdjęciowe czy nawet występy w reklamie
malały z każdym dniem, kiedy mój telefon milczał, a czas działał w tej branży
na niekorzyść. Poza tym w końcu miałabym okazję pracować w prawdziwej pracy,
mieć jakieś zajęcie i może chociaż w oczach mojej matki przestałabym być
paskudnym obibokiem?
Przez chwilę
siedziałyśmy w milczeniu, ponieważ kompletnie nie wiedziałam, co mam
odpowiedzieć.
— Muszę to przemyśleć —
odezwałam się w końcu, gdy Hellen prawie skończyła swojego drinka, w
oczekiwaniu na moją reakcję.
— W porządku, Jo. Ale
musisz mi dać odpowiedź do końca następnego tygodnia, dobrze?
— Jasne.
— Dobra, to jeszcze po
jednym drinku i chyba starczy na dziś, co? — zawołała radośnie, puszczając mi
oczko.
Uśmiechnęłam się.
— Tak w ogóle, jak w
końcu powiedziałaś matce, że nie pozna wspaniałego Petera? — rzuciła nagle niby
mimochodem, czym mnie kompletnie zaskoczyła.
No tak, znowu ten
dupek.
— Nie powiedziałam. To
znaczy samo jakoś wyszło, kiedy w końcu zjawiłam się na obiedzie bez niego.
Hellen pokiwała głową i
wtedy podjęłam decyzję, żeby powiedzieć jej o rozmowie z Sylvią. Wzięłam
głęboki wdech.
— Słuchaj, jest jeszcze
jedna sprawa. W niedzielę spotkałam Sylvię i powiedziała mi coś o Peterze.
Według niej to wszystko jest pomyłką. Jej przyjaciółka go uwiodła, a on teraz
biedny pluje sobie w brodę, że go odrzuciłam i w ogóle.
Zrobiłam jakiś gest
ręką, który miał określać, czym jest to tajemnicze „i w ogóle”, ale Hellen i
tak nie zwróciła na to uwagi.
— Chcesz powiedzieć, że
Peter cię nie zdradził, tylko to wina tej całej Nathalie? Nie wiem, Jo.
Wierzysz w to?
Powoli pokręciłam
głową.
— Wiesz, nadal nie
potrafię zaufać Sylvii.
— Rozumiem. Chcesz znać
moje zdanie? — Blondynka nachyliła się w moją stronę.
— Oczywiście.
— Gdyby coś było na
rzeczy, facet już dawno latałby wokół ciebie i starał się ciebie odzyskać.
— No cóż, nie ułatwiłam
mu zadania, blokując jego numer telefonu. — Chyba musiałam za szybko skończyć
swojego drinka, ponieważ sama nie wierzyłam w to, co mówiłam. W końcu
próbowałam właśnie bronić Petera…
— Nieistotne! — Hellen
wyraźnie też zaczynała odczuwać skutki alkoholu, ponieważ włączyło jej się
gwałtowne gestykulowanie. Prawie strąciła swoją torebkę, którą nadal trzymała
na stoliku, kiedy machnęła ręką. — Nawet jeśli Peter jest niewinny, w co
obiektywnie mówiąc, nie wiem, czy wierzyć, czy nie wierzyć, nie ma szans z
Panem Wspaniałym.
Roześmiałam się
szczerze, wyobrażając sobie ich dwóch w bezpośredniej konfrontacji.
— No co? Sama
powiedziałaś, że nie przeżyłaś jeszcze czegoś takiego. — Wzruszyłam ramionami.
— Jo, po prostu zadzwoń do niego i porozmawiaj szczerze. Zrób to, inaczej ja do niego zadzwonię!
Blondynka pogroziła mi
palcem, czym tylko rozśmieszyła mnie jeszcze bardziej. Przyznałam jej jednak w
końcu rację. Moje obawy były irracjonalne, a odkładając to wszystko w czasie,
komplikowałam sobie życie jeszcze bardziej. Wiedziałam jednak, że zanim
zadzwonię do Walta, będę musiała kategorycznie zamknąć inną, wciąż otwartą
sprawę.
Tak, mimo że ja nie
chciałam mieć do czynienia z Peterem, jego plany najwyraźniej różniły się od
moich, skoro cały czas gdzieś się pojawiał. Musiałam to po prostu zamknąć i
zostawić za sobą. Definitywnie i raz na zawsze pozbyć się go z mojego życia.
Po trzecim drinku
zdecydowałyśmy, że mamy już dosyć. Pożegnałyśmy się pod Talihiną – Hellen
zamówiła taksówkę, zamiast wracać metrem, a ja z braku innej opcji po prostu przespacerowałam
się na swoje osiedle. Zanim jednak przeszłam przez ulicę i weszłam do budynku,
w którym znajdowało się moje mieszkanie, skręciłam do pizzerii Grega.
Mój przyjaciel
najwyraźniej wrócił z urlopu, ponieważ stał za ladą i z uśmiechem opowiadał o
czymś klientom. Porozmawialiśmy chwilę, podczas której nie mogłam nie zauważyć,
że opalił się na brązowo (w przeciwieństwie do jego żony, która pomimo prawie
tygodnia spędzonego w Hiszpanii, nadal była blada jak ściana) i przestał
nadużywać żelu do włosów, przez co jego jasnobrązowa czupryna sterczała na
wszystkie strony. Po pięciu minutach musiałam jednak zrezygnować z pogaduszek,
ponieważ ruch w pizzerii był nadal spory i Greg musiał zająć się zamówieniami.
Gdybym miała opisać
Grega jednym słowem, byłoby to zrównoważony.
On nigdy nie pakował się w coś niepewnego i skomplikowanego. Miły, sympatyczny
i przewidywalny do bólu, co z jednej strony nie zawsze wszystkim odpowiadało, z
drugiej było jego zdecydowanym atutem. Bo zawsze można było na niego liczyć.
Między innymi wtedy,
gdy wieczorem odwiedza cię niespodziewanie pijany Peter i nie poradzisz sobie z
nim sama.
— Za chwilę będę! —
usłyszałam głos Grega w słuchawce, kiedy wytłumaczyłam mu zaistniałą sytuację.
Peter w tym czasie zaczął chrapać.
Wspaniale!
W oczekiwaniu na ratunek
zastanawiałam się, co ten idiota chciał osiągnąć, przychodząc do mnie
kompletnie pijany. No tak, skoro jest idiotą, na pewno w ogóle tego nie
przemyślał. Nie miałam zamiaru otwierać drzwi do swojego mieszkania, zresztą
Peter skutecznie mi to utrudniał. Trochę obawiałam się, że mógłby wykorzystać
ten moment i po prostu bezczelnie wejść do środka. Lub wpełznąć, w końcu był
padalcem.
W gruncie rzeczy, kiedy
tak leżał na podłodze, trochę go przypominał. Co ja w nim widziałam?
— Cholera, tego się nie
spodziewałem.
Greg wyrwał mnie z
zamyślenia. Odwróciłam się w jego stronę, robiąc kwaśną minę.
— Sylvia wspominała mi,
że jest w kiepskim stanie ostatnio, bo nie chcesz z nim rozmawiać, a podobno ta
cała sytuacja na weselu to nieporozumienie… — Posłał mi porozumiewawcze
spojrzenie. — W co szczerze mówiąc, nie wierzę, nawiasem mówiąc, ale to już
jest wyższy poziom.
Greg założył ręce na
piersi, stanął obok mnie i podobnie jak ja szturchnął Petera czubkiem buta.
Jego trampek w odróżnieniu od mojej szpilki nie zrobił jednak na Atkinsie
żadnego wrażenia.
— Pomyślałam, że może
zniesiemy go na dół i zamówimy taksówkę, ale on się w ogóle nie rusza, więc
będzie ciężko.
— Zwłaszcza, że to
spory koleś…
Nawet nie chciałam
myśleć, ile on waży.
— Ty i chłopacy z
pizzerii sobie z nim raczej poradzicie, co?
— Dziś jestem tylko z
Alice i Margaret, Jo. Myślałam, że zauważyłaś, kiedy wpadłaś wcześniej.
Greg rzucił mi
spojrzenie z rodzaju „Nie poproszę Margaret o dźwiganie pijanego faceta, nawet
jeśli ma posturę sporego mężczyzny”.
— Może zadzwoń po straż
miejską? — zaproponował, a ja kategorycznie pokręciłam głową. Co jak co, ale to
trochę zbyt radykalne, nawet dla takiego nieznającego przyzwoitości padalca jak
Peter. Do tego musiałabym tłumaczyć, co robi konkretnie pod moimi drzwiami,
mogłoby się wydać, że tak naprawdę go znam i byłoby jeszcze gorzej. Chociaż
kuszące wydało mi się skłamanie, że mnie prześladuje, wiedziałam, że nie
zrobiłabym tego.
Przez chwilę patrzyłam
na niego z zastanowieniem, podczas gdy Greg próbował go podnieść,
bezskutecznie, po czym podjęłam decyzję.
— Wiesz, co? Zostaw go.
Mój przyjaciel rzucił
mi pytające spojrzenie.
— Niech tutaj leży.
Jeśli sąsiedzi się zaniepokoją, zadzwonią po odpowiednie służby. Jeśli w nocy
się obudzi i zacznie walić w moje drzwi lub zrobi coś równie idiotycznego, sama
zadzwonię po policję. A jeśli wytrzeźwieje do rana na mojej wycieraczce, to po
prostu z nim porozmawiam. I tak muszę.
Ostatnie zdanie
powiedziałam bardziej do siebie niż w poczuciu wytłumaczenia się przed Gregiem.
Ten zresztą odparł tylko: „Jak chcesz” i zapewniając mnie, że mogę do niego
zadzwonić w razie czego, życzył powodzenia i wrócił do pizzerii.
Ja z kolei stałam na
korytarzu jeszcze przez kilka minut, rzucając pogardę w stronę Petera, a gdy
upewniłam się, że nadal śpi jak zabity, ostrożnie przeszłam nad nim i weszłam
do swojego mieszkania. Upewniwszy się, że zamknęłam za sobą drzwi na wszystkie
spusty, westchnęłam głęboko i skierowałam się prosto do łazienki.
Czekał mnie ciężki poranek,
jeśli oczywiście zastanę Petera pod swoimi drzwiami, a nawet jeśli nie, i tak
musiałam z nim w końcu porozmawiać. Im szybciej, tym lepiej.
Obyś miał ogromnego kaca, kiedy w końcu oprzytomniejesz.
Genialny rozdział, zresztą jak każdy!
OdpowiedzUsuńMasz dar do pisania, a szczególnie rozśmieszania mnie. "Lub wpełznąć, w końcu był padalcem." - lepiej bym tego nie ujęła 😂
Mam nadzieję, że mu nie wybaczy, aczkolwiek zastanawia mnie czemu on ją tak molestuje psychicznie.
Czekam niecierpliwie do następnego, weny życzę! 😉
Dzięki! Zawsze mnie cieszy niezmiernie, kiedy komuś spodoba się humor, który staram się tutaj przemycać ;)
UsuńPrawda, że Peter jest męczący? Nie wiem, czy wytłumaczenie jego nachalności przypadnie ci do gustu, w każdym razie *spoiler* jeszcze spooooro rozdziałów do tego :D
Świetny blog! Bardzo podoba mi się Twój styl pisania. Czekam na kolejny rozdział.
OdpowiedzUsuńPS. Przepraszam, że spamuję, ale chciałabym żebyś odwiedziła mojego bloga. Dopiero zaczynam, więc zależy mi na komentarzach i szczerych opiniach. Pozdrawiam i czekam na kolejny rozdział!
www.ulawjck.blogspot.com
Uwielbiam Hellen. Jest taka pozytywna i szczera. I dobrze radzi: Jo powinna zadzwonić do Walta. I mam nadzieję, że Peter będzie miał gigantycznego kaca i Jo skończy z nim raz na zawsze. Nie wiem dlaczego ale jakoś go nie lubię.
OdpowiedzUsuńCzekam z niecierpliwością na kolejny rozdział :)
Pozdrawiam :)
Nie jesteś jedyną osobą, która go nie lubi :D na watt większość komentujących jest zirytowana Peterem. Trochę się obawiam, że mnie wszyscy znienawidzą za wykreowanie tego dupka i trzymanie go w opku, no ale jest niezbędnym elementem w fabule :D hehe
UsuńZ kolei Hellen też uwielbiam i zastanawiam się nawet, czy by nie popełnić małego one-shota z jej perspektywy, by nieco ubarwić fabułę, ale to może później.
„Lub wpełznąć, w końcu był padalcem.” – śmiechłam. ^^ Ale w sumie idealnie pasuje do Petera, czyż nie? Ha! I sam Greg nie wierzy w jego niewinność, a to też przecież facet, więc wie co mówi. :) Fajne w Gregu jest to, że jest przeciwieństwem Hellen, a oboje przyjaźnią się z Jo.
OdpowiedzUsuńW ogóle ile ja bym dała za takie wyjścia do baru z kumpelą na drinka! Nie ma to jak mieszkać w dużym mieście. Ja to normalnie muszę się szykować jak na jakąś wyprawę stulecia. :P
Tak się zastanawiam, co chce ugrać Peter, skoro Jo powiedziała mu, że to koniec. A może Sylvia go tak nakręca i daje nadzieję, że jak nie da za wygraną, to wrócą do siebie? Z drugiej strony po co ona by to robiła? Zazdrosna jest o Grega?
A i przepraszam za paplanie bez składu i ładu, ale tak najwygodniej mi się komentuje. ;)
#PeterPadalec - oficjalny hasztag :D Podobno to zdanie to mistrz, nie będę zaprzeczać, sama się z niego śmieję.
UsuńGrega w sumie było bardzo mało, ale niesamowicie mnie cieszy, że wyłapujesz takie szczegóły, bo gdzieś tam mam w tyle głowy cały czas myśl, że nie przedstawiłam go jeszcze tak, jakbym chciała. Ale to wszystko przez egocentryzm Jo! :P
Yup, mieszkanie w dużym mieście ma swoje plusy, no bo fajnie, wychodzimy sobie na drinka, ale z drugiej strony przepierdzielasz hajs na te drinki stosunkowo częściej :D
A komentuj, komentuj, dobrze kombinujesz :D