3. Jedno, proste wyjście

Szerokie schody prowadzące na piętra pensjonatu obite były miękką, ciemnoczerwoną wykładziną. Kiedy wchodziliśmy do środka, przezornie założyłam niewygodne szpilki, by wyglądać chociaż trochę przyzwoicie i dziękowałam w duchu na to, że zza lady starszy mężczyzna nie był w stanie dojrzeć moich podartych pończoch. Niestety idący za mną Walt na pewno je dostrzegł, zwłaszcza kiedy zatrzymałam się w połowie i zaczęłam zdejmować buty. Nie wiem, dlaczego aż tak bardzo przeszkadzało mi to, że właśnie oglądał moje stopy w nienajlepszym stanie. Odwróciłam się i rzuciłam mu przepraszające spojrzenie, jednak kiedy tylko dotknęłam miękkiej wykładziny, wygląd moich nóg nie miał najmniejszego znaczenia.

Walt roześmiał się, najwyraźniej widząc mój błogi wyraz twarzy.

Na piętrze także znajdowała się ciemnoczerwona wykładzina na podłodze, jednak ściany wyłożone były białą, ozdobną tapetą. Gdzieniegdzie wisiały kinkiety z niewielkimi żarówkami w podobnym stylu jak żyrandol w holu. Wnętrze wyglądało całkiem elegancko, więc spodziewałam się, że pokoje będą na tym samym poziomie. Jedynym niepasującym elementem był buczący automat z przekąskami postawiony przy niewielkiej komodzie z ciemnego drewna i wiszącym nad niej lustrem. Kiedy je mijaliśmy, przejrzałam się ukradkiem, stwierdzając, że mój makijaż i fryzura pozostały w idealnym stanie.

Jo, uspokój się! Upomniałam samą siebie w myślach.

Naprawdę starałam się trzymać swoje wyobrażenia na wodzy, ale nic nie mogłam poradzić na to, że idąc właśnie do pokoju z notabene przystojnym mężczyzną, wyobrażałam sobie najróżniejsze scenariusze. Wszystkie jednak miały wspólny koniec – w wymiętej hotelowej pościeli…  I właśnie tego obawiałam się najbardziej. Że tak to się może skończyć.

Rany, skup się!

Byłam po prostu beznadziejna. Lekkomyślnie wsiadam z nieznajomym do samochodu, boję się, że jest seryjnym mordercą, a potem marzę o gorącym romansie, gdy jeszcze dwie godziny wcześniej miałam ochotę ryczeć z rozpaczy. Z drugiej strony zakładam też, że oczywiście jestem w jego typie.

Próżna, naiwna Jo.

Walt spojrzał na mnie uważnie i przez chwilę zastanawiałam się, czy nie powiedziałam którejś z moich myśli na głos. Hellen kiedyś mówiła, że zdarza mi się rozmawiać na głos z samą sobą, kiedy wydaje mi się, że nikt nie słyszy, ale czy większość ludzi tak nie ma?

— Muszę przyznać, że to chyba najdziwniejsza noc w moim życiu — powiedział Walt, przypatrując mi się,  kiedy dotarliśmy przed drzwi pokoju.

— Chcesz powiedzieć, że nie zdarza ci się proponować nieznajomym kobietom wspólnych podróży, które kończą się w hotelowym pokoju? — zapytałam, uśmiechając się i zaczepnie dotknęłam jego ramienia. Od razu pożałowałam tego pytania i tego, co zrobiłam.

Mina Walta zmieniła się diametralnie. Jego wyraz twarzy stał się poważny, brwi opadły tak, że pomiędzy nimi powstały dwie wyraźne pionowe bruzdy, płatki nosa zadrżały.

Nie zastanowiłam się nawet przez chwilę, odkąd go spotkałam, czy nie jest żonaty lub z kimś związany (chociaż nie zauważyłam obrączki na palcu), więc założyłam, że mogę z nim bezkarnie flirtować, w końcu co mi szkodzi, prawda? Ech...

— Przepraszam, nie pomyślałam, że… — zaczęłam, jednak Walt mi przerwał.

— Nie, nic się nie stało — mruknął, otwierając drzwi do pokoju i gestem pokazał, że mam wejść pierwsza. — To nie twoja wina. Miałem ciężką noc — dodał, gdy byliśmy już w środku.

Nacisnęłam włącznik światła i w pokoju nastała jasność. Wbrew moim oczekiwaniom, dwa łóżka okazały się wielkim dwuosobowym łóżkiem z kolumienkami w ciemnym drewnie (zapewne tym samym ciemnym drewnie, z którego była komoda na korytarzu i reszta mebli w pokoju) na środku pokoju i małą, wąską leżanką z kilkoma poduchami z jasnego, śliskiego materiału, stojącą pod ścianą.

— No tak, większość sytuacji będzie bardziej skomplikowanych od impulsywnych ucieczek z weselnych przyjęć i prób powrotu do domu na własną rękę w środku nocy — rzuciłam niewinnie. Walt jednak uśmiechnął się gorzko.

Cholera, naprawdę mogłabym się czasem ugryźć w język!

— To było bardzo nierozsądne z twojej strony. Mogłaś po prostu przenocować w wynajętym pokoju — powiedział tak nagle, że przez chwilę nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

— Hej, to wcale nie było takie proste. Musiałam się stamtąd wydostać — odparłam, próbując się bronić. Dlaczego w zasadzie czułam taką potrzebę? Przecież doskonale zdawałam sobie sprawę w tamtym momencie, że moje działanie tej nocy nie należało do rozsądnych.

Spojrzał na mnie przelotnie, po czym rzucił na łóżko niewielką torbę podróżną. Nawet nie zauważyłam, że miał ją ze sobą.

— Oczywiście. — Pokiwał głową. — Gdybyś tego nie zrobiła, nie spotkalibyśmy się.

Nie miałam pojęcia, dokąd zmierza ta rozmowa. Wydawało mi się przed chwilą, że będę musiała bronić swoich impulsywnych decyzji, żeby nie wyjść na rozemocjonowaną kretynkę. Usiadłam na skraju łóżka i przez chwilę panowała między nami cisza, kiedy Walt wyciągał swoje rzeczy z torby, a ja przyglądałam się mu. Idealnie złożona granatowa koszulka wylądowała na śnieżnobiałej pościeli. Obok niej w niewielkiej odległości czarna męska kosmetyczka. Ze sposobu, w jaki wyciągał te rzeczy i jak one wyglądały, wnioskowałam, że musi być pedantyczną osobą. Koszulka nie wyglądała, jakby przeleżała w torbie, tylko jakby została właśnie świeżo uprasowana. Zafascynowało mnie to. Sama nigdy nie należałam do uporządkowanych. Moje rzeczy zazwyczaj ułożone były w chaosie, szafy z ubraniami musiałam porządkować średnio raz na dwa tygodnie, a gdy gdziekolwiek wyjeżdżałam, pakując się, wiedziałam, że tak czy siak będę musiała wszystko znów uprasować, bo i tak się pogniecie.

Kątem oka spojrzałam na moje szpilki rzucone na środku podłogi. Tutaj też była ta sama mięciutka wykładzina, co na schodach i na korytarzu. Nie miałam pojęcia, co to za tworzywo, ale działało niesamowicie kojąco na moje obolałe stopy.

— Może chcesz skorzystać z łazienki, odświeżyć się? — zapytał Walt i chyba mimowolnie spojrzał na moje nogi. Poczułam się lekko zakłopotana, więc skinęłam tylko głową i szybkim krokiem obeszłam łóżko, minęłam Walta i zaszyłam się w łazience.

Oparłam się o drzwi i westchnęłam głęboko. W środku panował lekki półmrok; włączone były tylko dwie niewielkie lampki nad lustrem. Nacisnęłam włącznik światła i podeszłam do umywalki. Spojrzałam na swoje odbicie. Lustro było sporych rozmiarów, domyślałam się, że dzięki temu miało dawać złudne wrażenie, że wnętrze jest większe. Mogłam dokładnie ujrzeć swoją sylwetkę i obejrzeć obtarte stopy z każdej strony. Natychmiast podciągnęłam sukienkę i dwoma ruchami ściągnęłam podarte pończochy, po czym rzuciłam je w stronę kosza znajdującego się w przeciwległym kącie przy przesuwanych drzwiach prysznica.

Odkręciłam wodę i namoczyłam niewielki kawałek ręcznika wiszącego obok umywalki. Niewiele to pomogło, ale miałam chociaż nadzieję przetrzeć zakrwawione pięty. Syknęłam, kiedy poczułam pieczenie. Krew na szczęście nie leciała, jednak pęknięty pęcherz wyglądał paskudnie. Wtedy przypomniało mi się, że chyba w automacie na korytarzu widziałam plastry, a przynajmniej miałam nadzieję, że to niebieskie pudełko w rogu, które zarejestrowała moja podświadomość, było plastrami. Poprawiłam lekko wystający kosmyk włosów, wygładziłam sukienkę i właśnie miałam wyjść z łazienki, kiedy usłyszałam podniesiony głos. Walt musiał rozmawiać z kimś przez telefon.

Odczekałam chwilę i szybko nacisnęłam klamkę, chcąc niepostrzeżenie przemknąć obok niego i udać się na korytarz. Jednak gdy tylko wyszłam z łazienki, Walt warknął do słuchawki, że musi kończyć i rozłączył się. Z kimkolwiek i o czymkolwiek rozmawiał, musiało to być coś bardzo nieprzyjemnego.

— Wszystko w porządku? — zapytałam, znów od razu żałując, że zapytałam. Ponownie poczułam się dziwnie niezręcznie, bo przebywanie z Waltem w zamkniętym pokoju nie było jednak aż tak ekscytujące jak w moich wyobrażeniach.

Pokręcił głową.

— Wiesz, jeśli chcesz porozmawiać… — zaczęłam, w zasadzie nie wiedząc, co chcę powiedzieć. Myślałam tylko o tym, że wolałabym, żeby nie był zdenerwowany. — Podobno opowiadanie o swoich problemach obcym osobom jest łatwiejsze. Jak już sam wiesz, ja nie mam z tym żadnych problemów.

Zaśmiał się pod nosem, kiedy to powiedziałam. Przejechał ręką po twarzy i opadł na łóżko. Widziałam tylko, że wpatruje się w sufit, ale intuicja mi podpowiadała, że jeśli jeszcze trochę go przycisnę, coś z siebie wyrzuci. W gruncie rzeczy ciekawiło mnie, co się wydarzyło, że musiał wracać w nocy do Londynu, nie wiadomo skąd…

— Możesz zacząć od tego, co robiłeś w środku nocy na ławce na stacji w Bridge Lane — zachęciłam go, po czym usiadłam na łóżku obok niego. Spojrzałam mu w oczy. Było w nich coś smutnego i tajemniczego, co wręcz prosiło się o odkrycie, a jednocześnie miałam wrażenie, że to zbyt niebezpieczne.

Rany, Jo, nie dramatyzuj – ogarnęłam się w myślach.

Oczekiwałam wtedy chyba jakiejś porywającej historii, wyobrażałam sobie, że otworzy się przede mną i… Nie wiem, naprawdę, moja wyobraźnia zdecydowanie galopowała w rejony, w które nie powinna galopować.

— Opowiedz mi coś o sobie.

Zaskoczył mnie tą prośbą. Wciąż leżał na łóżku, nogi miał opuszczone na podłogę, ręce podłożył pod głowę i wpatrywał się we mnie wyczekująco. Wydawało mi się, że w tym zdaniu było coś więcej. Dlaczego chciałby wiedzieć o mnie coś więcej niż to, co mu do tej pory powiedziałam?

— Dlaczego? — zapytałam. Ciągle patrzyliśmy sobie w oczy, więc dla rozluźnienia lekkiego napięcia zaczęłam skubać fałdy pościeli na łóżku.

Walt przewrócił oczami i odetchnął głęboko.

— Ponieważ jesteś jedyną wspaniałą rzeczą, która mi się dziś przytrafiła — powiedział prawie szeptem, a jego głęboki, niski głos sprawił, że poczułam na plecach dreszcze.

Było w tym coś tak zwyczajnie prawdziwego, że po prostu uwierzyłam. Może to kwestia dziwnej intymnej atmosfery, która się wtedy wytworzyła pomiędzy nami, kiedy znajdowaliśmy się tak blisko siebie i patrzyliśmy sobie w oczy. A może po prostu sobie to wszystko wyimaginowałam? W każdym razie poczułam, że jeśli poproszę jeszcze raz, Walt naprawdę wszystko mi powie…

— Powiedz, proszę, co się dziś stało?

Pytanie zawisło na chwilę w przestrzeni. Walt zamknął oczy, a kiedy znów je otworzył, spojrzał na mnie tak, że serce zabiło mi trochę szybciej. Nagle podniósł się do pozycji siedzącej i odwrócił tak, że nie widziałam jego twarzy.

— Trzy dni temu zmarł mój ojciec.

— O mój… Przepraszam, ja…

— Niepotrzebnie. Przedawkował heroinę albo zapił się na śmierć, to już nie ma znaczenia. Musiałem jechać kilkaset kilometrów, żeby zidentyfikować jego zwłoki i nikt o tym nie wie, oprócz mnie. Jesteś pierwszą osobą, której jestem to w stanie powiedzieć. Moja matka nadal myśli, że ojciec jest w delegacji.

Kiedy zamilkł, nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Przeklinałam swoją ciekawość i paskudną wyobraźnię. Jak mogłam być taka niedelikatna i nie domyślić się, że to może być zbyt osobiste? No tak, ja nigdy nie myślę…

Przesunęłam się kilka centymetrów w jego stronę i dotknęłam jego ramienia. Nie wzdrygnął się ani nie odsunął, ale rzucił mi krótkie palące spojrzenie, które sprawiło, że cofnęłam rękę.

— Nie potrzebuję twojego współczucia, jasne? — rzucił nagle, wstając z łóżka i przechodząc na drugą stronę pokoju, jakby nagle zaczął żałować, że cokolwiek mi powiedział, a tym bardziej, że jestem teraz w tym samym pokoju. Odwrócił się do mnie plecami, więc nie mogłam ujrzeć jego wyrazu twarzy. Poczułam się strasznie.

— Może powinieneś skontaktować się jednak ze swoją rodziną? — zapytałam cicho, starając się przybrać najbardziej neutralny ton.

— Informowanie o śmierci bliskiej osoby telefonicznie nie jest przejawem najlepszego gustu, tym bardziej jest nie na miejscu. Poza tym to nie twoja sprawa.

— Nie, nie moja, ale sam mi o tym powiedziałeś, więc…

— Więc możesz wydać swój osąd? Uważasz, że to rozsądne, biorąc pod uwagę twoje własne położenie?

Zatkało mnie. Nie był opryskliwy ani zdenerwowany, brzmiał po prostu sucho i bezuczuciowo, jakby tego, co powiedział, nauczył się dawno temu. Tym bardziej jednak było to bardzo nieprzyjemne i nagle poczułam, że naprawdę nie chcę przebywać z nim w tym samym pomieszczeniu. Jak ktoś z takim uśmiechem, spojrzeniem i głosem może być równocześnie tak oschły i nieprzyjemny? Nie rozumiałam tego… Przekroczyłam jednak granicę i to była moja wina. To ja go naciskałam, oczekując nie wiadomo czego.

Przez chwilę trwaliśmy w kompletnej ciszy. Walt odwrócił się; jego usta układały się w jedną wąską linię, nie patrzył na mnie.

— Przepraszam — powiedział nagle. — Nie powinienem był tak mówić.

— Ale powiedziałeś i to prawda.

Nie mogłam mieć mu tego za złe, bo sama dokładnie zdawałam sobie sprawę ze swojego położenia. Był zdenerwowany, ponieważ powiedział mi o czymś, o czym nie powiedział nikomu innemu. Domyślałam się, że nieczęsto mu się to zdarzało.

— Nie, to nie prawda. Jestem zmęczony i rozdrażniony. Wybacz.

Chciałam odpowiedzieć, że nie ma czego i to rzeczywiście nie moja sprawa, kiedy nagle z okolicy mojego brzucha wydobyło się donośne burczenie. Dotknęłam instynktownie tego miejsca.

— Zjedz coś. Na korytarzu był automat.

Brzmiało to jak polecenie, ale nie miało to żadnego znaczenia, ponieważ była to doskonała wymówka, żeby wyjść z pokoju i domyślałam się, że on pomyślał dokładnie to samo. Nie oglądając się za siebie, wyszłam z pokoju, po drodze zgarniając torebkę, w której miałam portfel.

Na korytarzu nadal włączone były światła i przez chwilę zastanawiałam się, czy to nie marnotrawstwo prądu, jednak jakie to miało znaczenie poza niepotrzebnym zaprzątaniem sobie myśli... Podążyłam w stronę automatu. Tak jak się spodziewałam, były tam też plastry. Kosztowały oczywiście majątek, tak samo jak batoniki, paluszki czy inne dostępne przekąski. Przez chwilę zastanawiałam się, co chcę; w końcu zdecydowałam się na proteinowe batoniki (wyglądały zdrowiej niż czekoladki obok, łudziłam się, że może mają chociaż trochę więcej białka), butelkę wody i plastry, czym pozbyłam się większości drobnych pieniędzy.

Odwróciłam się, żeby wrócić do pokoju, jednak zawahałam się.

Nie wiedziałam, czy chcę tam już wracać. Zdecydowanie przekroczyłam granicę i nie powinnam była naciskać. Z drugiej strony Walt powiedział przecież, że jestem jedyną wspaniałą rzeczą, która mu się dziś przytrafiła, co połechtało moje ego, jednak teraz, gdy stałam sama na korytarzu, wydało mi się to strasznie tandetne.  

Westchnęłam głęboko, zastanawiając się, dlaczego zawsze muszę sobie komplikować życie. Tak jakbym nie miała innego wyjścia. A wyjście było jedno i bardzo proste. Poczekać kilka godzin w tym pokoju na autobus i wracać do Londynu. Nie ma miejsca na dodatkowe rozmowy i interesowanie się cudzymi sprawami.

Z takim planem wróciłam do pokoju, jednak mój zdrowy rozsądek pożegnał się ze mną dokładnie w tym samym czasie, gdy ujrzałam Walta wychodzącego z łazienki.

Ręcznik owinął ciasno wokół bioder, mogłam więc dokładnie ujrzeć zarys jego kształtnych pośladków. Woda z mokrych włosów opadających na czoło i kark skapywała na jego nagie plecy i tors, spływając małymi strumieniami w zagłębieniach mięśni.

Przełknęłam głośno ślinę. Spojrzał na mnie, kiedy rzucał na fotel obok swoje ubrania. Lekko spanikowałam i szybkim krokiem ruszyłam w jedyne miejsce, w którym mogłam się ukryć.

— Łazienka — rzuciłam tylko, mijając go najszybciej, jak potrafiłam.

Widok jego półnagiego ciała zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Wkurzało mnie jednak to, że wyglądał dokładnie tak, jak sobie wyobrażałam. Może oprócz sporej blizny przecinającej plecy. W moich wyobrażeniach jego plecy były doskonałe.

— Och, zamknij się — warknęłam do swoich myśli.

Oderwałam się od drzwi łazienki i ruszyłam w stronę lustra. Nie pomyślałam nawet, żeby spojrzeć pod nogi. Ciągle trzymałam w ręce batoniki, wodę i torebkę, dlatego też kiedy poślizgnęłam się na mokrej podłodze łazienki, nie miałam wolnej ręki, którą mogłabym się czegoś złapać lub zaasekurować upadek. Wrzasnęłam przerażona i w następnej chwili wywinęłam orła, uderzając porządnie pupą w kafelki.

Nie zdążyłam nawet siarczyście przekląć, czując, jak bardzo boli mnie tyłek, gdy drzwi łazienki otworzyły się i do środka wszedł Walt.

— Co się stało? — zapytał, nachylając się, by pomóc mi wstać.

— Poślizgnęłam się — odparłam, wyciągając w jego stronę rękę. Walt jednak to zignorował. Złapał mnie w talii i pociągnął do góry, jakbym była lekka niczym piórko.  — Auć — mruknęłam, kiedy stanęłam na nogi.

— Wszystko w porządku?

— Nie wiem, raczej tak, będę żyła — zażartowałam.

Uśmiechnęłam się lekko, jednak Walt przypatrywał mi się uważnie. Wtedy właśnie zdałam sobie sprawę, że jesteśmy naprawdę blisko siebie, a on nadal trzyma ręce na mojej talii.

— Ja… — zaczęłam, w zasadzie nie wiedząc, co chcę powiedzieć. Poruszyłam się i złapałam jego ręce, próbując delikatnie go odepchnąć, jednak zatrzymałam się w połowie ruchu.

Patrzyliśmy sobie w oczy; moje serce przyspieszyło. Miałam wrażenie, że dystans między nami zmniejsza się jeszcze bardziej. Poczułam jego oddech na swojej twarzy. Jego oczy były lekko zamglone, usta rozchylone. W mojej głowie słyszałam dwa sprzeczne głosy. Jeden z nich krzyczał, że powinnam pocałować jego wyzywające usta, przesunąć językiem po eleganckich wypukłościach kości policzkowych, obsypać pocałunkami mocną, zdecydowaną szczękę… Drugi zaś kazał mi wyswobodzić się z jego uścisku i uciekać jak najdalej z tego pokoju. Ja tymczasem nie chciałam słuchać ani jednego, ani drugiego, nie chciałam też, żeby przestawał się we mnie wpatrywać…

Nagle zdałam sobie sprawę, że ręcznik na jego biodrach niebezpiecznie się obniża, aż w końcu opada cicho na mokrą podłogę. Podążyłam za nim wzrokiem, jednak zaraz podniosłam oczy, dokładnie mierząc spojrzeniem jego idealne ciało. Moje usta zadrżały z podniecenia. Odniosłam wrażenie, że mój język jest tak zesztywniały, że zaraz zwariuję, jeśli mnie nie pocałuje.

Miałam tylko jedno, proste wyjście. Wiedziałam doskonale, co mam robić.

Przylgnęłam do niego całym ciałem, ręce oparłam na jego klatce piersiowej i po prostu go pocałowałam. Na początku był zaskoczony, szybko jednak pogłębił pocałunek i objął mnie mocniej. Przez chwilę czułam się tak, jakbym napiła się whisky i w moim żołądku zapłonął ogień, od którego zajmowały się wnętrzności. Miałam też wrażenie, że moje nogi odmawiają mi posłuszeństwa i zaraz się przewrócę. Jego wargi były chłodne, oddech ciepły, co sprawiało, że zaczynało kręcić mi się w głowie. Już dawno żaden pocałunek nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Chciałam, żeby trwał w nieskończoność.

Jego ręce przesunęły się na moje biodra, podciągając moją sukienkę do góry. Westchnęłam głośno i wtedy właśnie oderwał się od moich ust. Byłam pewna, że oboje patrzyliśmy na siebie z takim samym pożądliwym spojrzeniem. Pod palcami czułam, jak po jego ciele przeszedł dreszcz.

Uśmiechnęłam się i podniosłam dłoń, żeby dotknąć palcami jego warg. Złapał mnie za rękę i namiętnie pocałował wnętrze dłoni. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, która, miałam wrażenie, trwa wieczność. Żadne z nas nie wypowiedziało ani jednego słowa, chociaż mogłabym przysiąc, że w tamtej chwili w jakiś sposób porozumieliśmy się.

Walt znów podniósł mnie z taką łatwością, jakbym nic nie ważyła, a odległość z łazienki do łóżka pokonał w kilku krokach. Kiedy rzucił mnie na nie, roześmialiśmy się oboje; uśmiech rozjaśnił mu twarz. Nie potrafię opisać i wyjaśnić uczucia, które mnie wtedy wypełniło. Wiedziałam tylko, że mam jedno wyjście. Poddałam się temu kompletnie, nie myśląc nawet przez chwilę, że mogę tego kiedyś pożałować.