5. Wymówki i nieporozumienia

Gdybym miała opisać jednym słowem, jak wyglądał mój tydzień, użyłabym słowa: rutyna. Rzuciłam się w wir codzienności, kompletnie wypierając z pamięci zdarzenia z soboty, niedzieli i nocy pomiędzy. Nawet jeśli wspomnienia powracały i moja wyobraźnia zaczynała galopować w niebezpieczne rejony, liczyłam do pięciu i zajmowałam się czymś, co całkowicie odrywało mnie od myślenia. Działało, przynajmniej jeśli chodzi o doraźne środki zaradcze.

Owszem, wolałam spychać wszystko do szuflady „na później”, zamykając niechciane myśli na klucz. Nie było to może zdrowe, ale nie obchodziło mnie to wtedy. To był mój własny sposób na radzenie sobie z moim życiem i nie potrzebowałam wykładów na ten temat… A zapowiadało się, że niedługo je dostanę.

Po południu czekało mnie spotkanie z mamą na obiedzie, a nadal nie poinformowałam jej, że Peter… ekhm, że przyjdę sama. Może powinnam była, nie wiem, czemu zwlekałam. Nie było w tym przecież nic strasznego, to tylko słowa.

Mamo, przyjadę sama. Peter i ja nie jesteśmy już razem.

No, proszę, takie proste. Jednak za nic nie chciało mi to przejść przez gardło. Powiesz pewnie, że to moja wina i oczywiście będzie to prawda. Wiedziałam jednak, że wtedy zaczęłyby się pytania, dlaczego, po co, jak, a w najgorszym wypadku wykłady o tym, że nigdy nie znajdę sobie odpowiedniego mężczyzny… A ja zwyczajnie nie chciałam tego słuchać, przynajmniej nie teraz. Głupie przyzwyczajenia i głupia szuflada pełna wspomnień.

Jak niemal każdy dzień tygodnia, sobotę rozpoczęłam od intensywnego treningu. Nie było innego wyjścia, jeśli chciałam nadal utrzymać ładną sylwetkę, musiałam nad nią ciężko pracować. Widzisz, dla kogoś, kto mnie poznawał, w pierwszej chwili zawód modelki zawsze wydawał się czymś trywialnym. W końcu co podniosłego i skomplikowanego jest w wyginaniu się przed obiektywem i przymierzaniu ciuchów? No właśnie, chciałoby się powiedzieć nic. Trzeba najpierw mieć czym się wyginać, modelka w gruncie rzeczy zarabia na siebie swoim ciałem, tym, jak wygląda, prawda?

Trzy razy w tygodniu bieg na trzy mile, pięć razy w tygodniu joga, dwa razy w tygodniu zajęcia z baletu, trzy razy w tygodniu spinning lub boks tajski… Brzmi łatwo? Po dziesięciu latach dla mnie była to codzienność, zwyczajna rutyna, praca, do której przywykłam. Poza tym czułam się lepiej. Oczywiście nie byłam w żadnym wypadku fit-robotem i nie stosowałam restrykcyjnej diety. Jasne, musiałam być przygotowana na wszelką ewentualność i nie pozwalałam sobie na zjedzenie pudełka czekoladek raz w tygodniu, ale też nie czułam takiej potrzeby. Po prostu znalazłam złoty środek na to, żeby czuć się dobrze i wyglądać dobrze.

W tę sobotę na szczęście przypadały zajęcia z jogi. Czułam potrzebę zrelaksowania się, a półtorej godziny zajęć miało mi w tym pomóc.

Z drugiej strony nie musiałam z mamą rozmawiać, mogłam napisać jej SMS-a, ale wiedziałam, że istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, że go odczyta. Moja matka nienawidziła wiadomości tekstowych. Wiele można było o niej powiedzieć, ale na pewno nie to, że była entuzjastką technologii. Do zeszłego roku korzystała jeszcze z telefonu stacjonarnego, aż w końcu musiała kupić sobie telefon komórkowy, bo firma obsługująca łącze stacjonarne po prostu przestała to robić.

Na co dzień mama wykładała historię sztuki w Instytucie Courtaulda i była najbardziej ekscentrycznym człowiekiem, jakiego znałam. Ktokolwiek ją poznawał, oczywiście uważał, że jest wspaniałą, elegancką i urzekającą kobietą o bezkresnej wiedzy na temat sztuki, ale tylko ja wiedziałam, jak jest naprawdę.

No dobrze, może po prostu przesadzam, w końcu nie należała do tych groźnie niepoczytalnych osób, które należy zamykać w zakładach psychiatrycznych, jednak miała swoje małe wariactwa, a przynajmniej mnie często doprowadzała do skrajności. Gdy byłam młodsza i mój ojciec jeszcze żył, najczęściej po prostu ze sobą nie rozmawiałyśmy, potem jednak zostałyśmy praktycznie same, nie licząc dalszej rodziny, więc nasze relacje nieco się ociepliły. Oczywiście kochałam moją mamę. Na swój sposób. Najczęściej jednak denerwowała mnie okropnie, dlatego też ograniczałam kontakty z nią do spotkań twarzą w twarz co jakiś czas, przeważnie jednak widywałyśmy się na sobotnim obiedzie.

Właśnie zabierałam swoje rzeczy z szafki na siłowni po skończonym treningu, kiedy zadzwonił mój telefon.

— Kupiłabyś pomarańczę? Miała być kaczka, ale oczywiście zapomniałam o niej, a jak nie zrobię kaczki z pomarańczą, to twoja babcia obrazi się śmiertelnie… Josie, czy ty masz katar? Mówiłam, żebyś nie zakładała tych wymyślnych stringów pod sukienki, bo się w końcu przeziębisz!

Równie dobrze mogłam odłożyć telefon i zająć się pakowaniem sportowych ubrań do torby, matka nadal by paplała swoje i przynajmniej by się wygadała, nie doprowadzając mnie do szewskiej pasji, zanim jeszcze do niej przyjadę. Ale nie, Jo musiała być mądrzejsza.

— Nie kupię ci pomarańczy, bo nie mam na to czasu, mamo. Zresztą będę dopiero za godzinę, nie zdążysz zrobić tej kaczki.

— No dobrze, powiem babci, że próbowałam. Sama przecież nie pojadę, bo przyjechała już ciocia Amala, więc nie zostawię jej samej z babcią i resztą rodziny, jeszcze by się pozabijali…

— Ciocia Amala?

W głowie zapaliła mi się czerwona lampka. Obecność najstarszej z rodzeństwa mamy nie wróżyła nic dobrego.

— Kogo masz na myśli przez resztę rodziny, mamo? — zapytałam znów, mając nadzieję, że nie usłyszę tego, o czym myślałam.

— Jak to kogo? Wszystkich!

Jęknęłam przerażona, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę.

Musisz wiedzieć, że moja rodzina nie była zbyt liczna, a mimo to, jak zjeżdżali się wszyscy, było nas po prostu... za dużo. Ze strony ojca została tylko jego mama, babcia Katherine, która czasem przychodziła na sobotnie obiady, więc jej obecność dzisiejszego popołudnia nie dziwiła mnie zbytnio.

Jednak strona mojej mamy… tutaj wszystko się komplikowało. Pełne imię mojej mamy brzmiało Lilibeth Indrani, wychowała się w Indiach i przyjechała do Londynu dopiero na studia, jej rodzice nigdy nie opuścili rodzinnych stron. Oczywiście miała liczne rodzeństwo, które w pewnym momencie ruszyło w jej ślady i część z nich również przeniosła się na Wyspy. Z tym, że moja mama czy jej rodzice nie należeli do tych bardzo tradycyjnych osób, stąd też niekoniecznie tradycyjne imiona ich dzieci. Mama nigdy nie przejmowała się religią, poślubiła mężczyznę, którego kochała, bez względu na jego pochodzenie. Z kolei siostry i bracia mamy w większości byli wierni tradycji, aczkolwiek przymykali oko na niewielkie odstępstwa. Należeli do tych głośnych osób, które zawsze wszystko wiedzą lepiej. Spotkania cioci Amali, jej męża, trzech córek, wujka Raya wraz z jego rodziną i ciotki Riny w ogóle się nie spodziewałam, ba, nie znajdywałam żadnego logicznego wytłumaczenia, dlaczego mieliby pojawić się na sobotnim obiedzie…

Żadnego, oprócz tego, że moja mama stwierdziła, że to wspaniały pomysł, zwłaszcza, że miałam kogoś przyprowadzić… To wszystko układało się w logiczną całość, jeszcze biorąc pod uwagę fakt, że moje ciotki przy każdej możliwej okazji wyrzucały mi bycie niezamężną kobietą bez wykształcenia. Od ostatniego razu, kiedy poznali kogoś, z kim się spotykałam, minęło jakieś pięć lat. Większość też wiedziała o tym, jak nieudane są moje związki dzięki długiemu językowi mojej mamy.

Westchnęłam głęboko.

— …i nie wiem, czy założyć zieloną bluzkę do tego.

Mama oczywiście przez ten czas cały czas mówiła i nie miało żadnego znaczenia, czy jej odpowiadam, czy nie. Czasem zastanawiałam się, po co w ogóle do mnie dzwoni, skoro ignoruje moje odpowiedzi.

— Wiesz, że możesz mnie o to zapytać, jak przyjadę?

— No właśnie, a propos, nie odebralibyście po drodze Riny i Yasha ze stacji? Wysiądą w Kensigton, a wiesz, że nie znają miasta. Na pewno Rina bardzo by się ucieszyła, jeśli by poznała Petera pierwsza, zwłaszcza, że musiała przyjechać aż z Liverpoolu!

Ach, tak, ukryta sugestia. To znaczyło mniej więcej, że ciotka Rina zapowiedziała matce, że mam koniecznie odebrać ją ze stacji, inaczej w ogóle się nie pojawi. Cała ciotka Rina.

— Nie, mamo, to w ogóle nie jest mi po drodze — odparłam jednak po chwili, zupełnie ignorując kwestię Petera i jego obecności.

Nie kłamałam. Gdybym wybrała autobus, nie zatrzymałby się na stacji, ale nie miałam zamiaru wspominać, że jadę metrem. Zresztą, i tak musiałabym się przesiąść kilka razy… Mama równie dobrze mogła zamówić ciotce taksówkę, najwyraźniej jednak to nie wchodziło w ogóle w rachubę.

— Przecież nie przyjdzie sama, a kto inny ma po nią wyjechać, Josie? Mówiłam ci, że muszę zostać, bo babcia i ciocia Amala się pokłócą.

W głosie mamy jak zwykle słyszałam pretensje. Wiedziałam, że do mojego przyjazdu dawno by już o tym zapomniała, ale po prostu nie miałam ochoty na kolejne wykłady. Czułam, że czekały na mnie gorsze rzeczy dzisiejszego popołudnia.

— Dobrze, zabiorę ją ze stacji. Będę za godzinę!

Rozłączyłam się szybko, chociaż dałabym sobie rękę uciąć, że mama zdążyła jeszcze powiedzieć kilka zdań. Postanowiłam jak najszybciej wrócić do mieszkania, przebrać się w coś ładnego i wyjechać po ciotkę Rinę na stację.

Nie uśmiechało mi się ani trochę towarzystwo ciotki Riny. Ba, nie uśmiechało mi się towarzystwo reszty mojej rodziny. Że też nie pomyślałam wcześniej, żeby udać jakąś chorobę i wykręcić się z tego obiadu! Mówiłam już, że komplikuję sobie życie? Teraz na ostatnią chwilę musiałam myśleć nad wymówką, dlaczego nie ma ze mną Petera.

Może miał wypadek? Połamane nogi, obojczyk, musi leżeć kilka tygodni w szpitalu? Nie, to zbyt radykalne, chociaż kuszące. Ważne spotkanie? Tak, znacznie lepiej. Powiem im, że musiał natychmiast wracać do pracy, jakaś niezwykle ważna sprawa. Na pewno w to uwierzą, po prostu muszę brzmieć przekonująco i być trochę smutna przez większość spotkania. Co w tym trudnego?

Hm. Może po prostu lepiej powiedzieć im prawdę?

Peter zdradził mnie na weselu, więc ja przespałam się z nieznajomym facetem, który miał podwieźć mnie do Londynu, w związku z tym wszystkim Peter i ja nie jesteśmy już razem.

Tak. Już widzę ich miny.

Została jeszcze opcja, by wyznać im, że zmieniłam drużynę. Zdałam sobie nagle sprawę, że interesują mnie kobiety, dlatego też do tej pory nie mam męża. Cóż, moja rodzina znała Hellen, więc mogłaby przejść jako przykrywka i miałabym spokój na jakiś czas…

A może po prostu powinnaś walnąć się patelnią w łeb, Jo?

Tak, to też było jakieś rozwiązanie.

Dobrze, że akurat do tego momentu zdążyłam dotrzeć na stację i właśnie wjechał pociąg z Liverpoolu, bo nie musiałam już zastanawiać nad kolejną wymówką czy biczować się w głowie, było po prostu za późno. Zaczęłam szukać wzrokiem ciotki Riny, jednak nie trudno było jej nie zauważyć.

Rina należała do tego typu osób, które po prostu ciężko przeoczyć. Średniego wzrostu, o długich, gęstych, falowanych ciemnych włosach i ciemnej karnacji, zawsze ubrana w kolorowe sukienki podkreślające jej figurę i ogromne satynowe szale przewieszone przez ramiona zapadała każdemu w pamięć. Do tego jej śmiechu zwyczajnie nie dało się nie usłyszeć. Była najmłodszą siostrą mojej mamy, nie skończyła jeszcze czterdziestki, więc była starsza ode mnie nie więcej niż dziesięć lat, jednak za żadne skarby nie mogłam mówić do niej po imieniu. Tak po prostu nie wypadało w mojej rodzinie! Z tego, co pamiętałam, każdy zawsze powtarzał, że jako dziecko była najbardziej nieznośna z całego rodzeństwa i szczerze mówiąc, moim zdaniem w ogóle się do tej pory nie zmieniła. Była po prostu zbyt głośną, zbyt rozgadaną i bardzo upartą ciotką Riną. Z kolei jej mąż wypadał przy niej po prostu słabo i cicho. Gdy stali obok siebie, nikt nie powiedziałby, że są małżeństwem i mają dwójkę dzieci.

Rina śmiała się perliście, emanowała energią całą sobą, była kolorowym ptakiem, podczas gdy jej mąż, Yash, stał z boku, pilnując bagażu, a jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć poza znudzeniem. Zupełnie jakby go nie było. I zachowywał się tak za każdym razem, gdy ich spotykałam. Nic dziwnego więc, że w większości przypadków każdy go ignorował. Czasem mu tego bardzo zazdrościłam.

Rina, kiedy tylko mnie ujrzała, podbiegła do mnie i zawiesiła mi się na szyi. Była ode mnie trochę niższa, więc kiedy mówię „zawiesiła się”, mam naprawdę na myśli dosłowne zawieszenie się na szyi. Gdybym miała na sobie szpilki, pewnie w tym momencie straciłabym równowagę i upadła razem z nią na chodnik.

— Josie!!! — wykrzyczała mi do ucha, po czym oderwała się ode mnie i ścisnęła mnie za ramiona. Muszę chyba w tym momencie wspomnieć, że większość rodziny mojej mamy zwracała się do mnie „Josie”, a nie „Jo”, jak wolałam. Nie miałam niestety na to wpływu. — Jak ty się zmieniłaś, dzieciaku!

Wuj Yash kiwnął tylko głową na powitanie, więc odpowiedziałam mu tym samym.

— Cześć, ciociu — powiedziałam do Riny. — Jak minęła podróż?

— Daj spokój z podróżą! Gdzie jest ten wspaniały mężczyzna, o którym słyszałam tak wiele?

Rina pisnęła głośno; dałabym sobie rękę uciąć, że popękały mi bębenki. Skrzywiłam się nieznacznie i palnęłam wymówkę, którą przygotowałam wcześniej.

— W ostatniej chwili dostał pilne wezwanie do pracy, wiesz, jak to jest.

Ciotce Rinie uśmiech zniknął z ust.

— Nie, nie wiem — odparła lekko zdezorientowana. Zaczęłam lekko panikować.

Abort, abort!

— W każdym razie chodźmy, taksówka czeka — zmieniłam szybko temat. — Mama pewnie już się nie może was doczekać, ile to było, hm, dwa lata?

Ciotka jednak nie wyglądała na przekonaną. Zmarszczyła czoło i spojrzała na mnie niepewnie.

— Twoja mama mówiła, że Peter jest agentem nieruchomości, więc co to za pilne wezwanie? Poza tym jakie spotkanie może być ważniejsze od poznania rodziny swojej dziewczyny?

Cholera, nie przemyślałam tego aż tak dobrze!

— Eee… Sprawy firmowe, bardzo pilne, chyba sprzedają udziały w firmie, coś takiego. Wiecie, nie znam się na tym aż tak bardzo… Ale może wyrobi się na deser! — dodałam z głupiutkim uśmiechem.

Rany, gdybym była Pinokiem, mój nos urósłby teraz do niebotycznych rozmiarów. Na szczęście ciotka Rina wyglądała w końcu na przekonaną. Pokiwała głową, uśmiechnęła się znów szeroko i złapała mnie pod ramię, po czym ruszyłyśmy przed siebie, w stronę wyjścia z peronu, a potem na postój taksówek. Teraz tylko pozostało przekonać do tej historii resztę rodziny.

***

Jeśli myślisz, że podróż taksówką minęła nam we względnej ciszy, ponieważ ciotka Rina i wuj Yash podziwiali Londyn, to niestety grubo się mylisz. Yash, owszem, w milczeniu kontemplował widoki za oknem, podczas gdy jego żona głośno opowiadała o wszystkim, co jej się ostatnio przydarzyło. Takim sposobem dowiedziałam się o tym, że kupiła nowe meble do salonu w promocyjnej cenie, a znajomy stolarz zrobi im półki do ciągle powiększającej się biblioteki wujka Yasha. Z kolei sąsiadka ciotki, która w zeszłym roku pożyczyła od niej żelazko i nigdy go nie oddała, przeprowadziła się na drugi koniec miasta i teraz Rina nie ma jak odzyskać tego żelazka. Zresztą, kupiła sobie nowe. Też w promocyjnej cenie… Tak więc widzisz, kiedy wspominałam, że rodzina mojej mamy to w głównej mierze wygadane, głośne osoby, nie przesadzałam.

Byliśmy już w połowie drogi do domu mojej matki, mieszkała bowiem w całkiem ładnej kamienicy w północnej części Fulham, kiedy Rina nagle krzycząc głośno, kazała taksówkarzowi się zatrzymać. Nawet Yash spojrzał na nią nieco zdziwiony, co – wierz mi – nie zdarzało się często. Rina niezrażona złapała za drzwi i szybko wyskoczyła z taksówki, nie kłopocząc się nawet, by wytłumaczyć nam to nagłe zatrzymanie.

— Poczeka pan chwilę — zwróciła się jedynie do taksówkarza i zniknęła.

— Ciociu! — krzyknęłam za nią, kiedy ta jednym zgrabnym podskokiem znalazła się na chodniku. — Co ty wyprawiasz?

— Na śmierć zapomniałam, żeby kupić twojej mamie coś w prezencie! — Zatrzymała się i wskazała ręką szyld supermarketu po drugiej stronie ulicy. — To źle wróży, jak ktoś przychodzi z pustymi rękami!

— Ale ciociu! Poczekaj!

Nie zdążyłam nawet zareagować, a ta kobieta już biegła w stronę sklepu. Spojrzałam zdezorientowana na wujka Yasha, jednak ten uraczył mnie tylko wzruszeniem ramion i dalszym milczeniem.

— Mogę zaparkować przed supermarketem, jeśli pani chce — zaproponował nagle taksówkarz, odwracając się w naszą stronę. Kiwnęłam tylko głową i zamknęłam drzwi samochodu.

Cierpliwie poczekałam, aż taksówka zatrzyma się na parkingu, po czym wysiadłam i podążyłam w stronę wejścia, mając nadzieję, że jakoś znajdę ciotkę.

Okej, jestem w stanie być wyrozumiała dla jej charakteru, ale to już była przesada. Żeby tak nagle wyskakiwać z samochodu i gnać do sklepu? Na wujku najwyraźniej nie robiło to żadnego wrażenia, bo został w aucie. Pokręciłam głową z niedowierzania. Nie mogłam jej jednak zostawić samej, po prostu czułam, że muszę tam za nią iść i upewnić się, że nie kupi czegoś nieprzydatnego, nie zgubi się gdzieś w tłumie lub co gorsza nie wpadnie w jakieś kłopoty…

Na szczęście nie musiałam jej długo szukać, jej turkusowo-pomarańczowo-żółta sukienka rzucała się tak w oczy, że zauważyłam ją już z odległości kilkuset metrów. Skręcała w alejkę z alkoholami, więc przyspieszyłam, próbując nie wpaść na nikogo w tym samym czasie. W sobotnie popołudnia w takich sklepach jak ten panował straszny ruch.

Miałam nadzieję, że ciotka nie wybierze jakiegoś okropnego alkoholu, którego nikt nie będzie w stanie wypić. Moja mama nie należała do amatorów żadnego konkretnego trunku, jednak jednego, czego nie cierpiała, to kiepskiego wina z supermarketu. Wolałam uprzedzić ciotkę Rinę, w razie gdyby o tym zapomniała.

Jednak kiedy weszłam w alejkę, w którą wcześniej skręciła ciotka, ze zdziwieniem stwierdziłam, że jest pochłonięta rozmową z jakimś mężczyzną. Śmiała się właśnie na głos. Stała bokiem, mężczyzna był odwrócony tyłem i coś właśnie jej tłumaczył. Podeszłam niepewnie w ich stronę.

— …to ściśle określony rejon produkcji wina. Obowiązują w nim bezwzględne zasady uprawy winorośli, dzięki temu znamy miejsce pochodzenia wina i mamy pewność, że przestrzegano zasad produkcji…

Im podchodziłam bliżej, tym bardziej byłam pewna, że już gdzieś słyszałam ten głos. Niski, głęboki, elektryzujący. Mógłby czytać etykietę proszku do prania, wszystko jedno, wciąż brzmiałby tak samo fascynująco. Poczułam dreszcze na plecach.

— Ciociu — zawołałam, przełykając niepewnie ślinę. Jak na zawołanie, Rina i mężczyzna stojący obok niej, odwrócili się w moją stronę.

Czułam, że mój puls niespodziewanie przyspiesza. Z niedowierzaniem patrzyłam, jak z ust mężczyzny znika lekki uśmiech, jak jego oczy świdrują mnie spojrzeniem i znów na jego twarzy pojawia się ten sam, wspaniały uśmiech, który tydzień temu tak bardzo mnie zachwycił.

— Jo?

Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Przede mną stał Walt. Ten sam Walt, którego jeszcze tydzień temu tak bardzo pragnęłam znów ujrzeć i plułam sobie w brodę, że nie zostawiłam po sobie żadnego śladu, by mógł się ze mną skontaktować. Ten sam Walt, którego od sześciu dni wyrzucałam ze swojej głowy i starałam się o nim nie myśleć. Wyglądał jeszcze lepiej niż w moich wspomnieniach. Miał na sobie dżinsy, ciemnogranatowy sweter, a pod nim białą koszulę. Westchnęłam głośno.

Cały świat mógłby teraz nie istnieć, wszystko mogłoby po prostu zniknąć, ta chwila była tak bardzo nierealna. Jakie jest prawdopodobieństwo takiego spotkania? Jeden do tysiąca, stu tysięcy, miliona? Czy to jest to samo prawdopodobieństwo jak z trafieniem na loterii?

Jo, naprawdę masz zamiar zajmować się teraz matematyką?

Racja, to głupi pomysł.

— Jo? Chwileczkę, pan zna Josie? — zapytała nagle ciotka Rina, przyglądając się to mnie, to Waltowi.

— Co ty tutaj robisz? — wyrzuciłam z siebie nagle, nie zastanawiając się nad tym, co mówię. Ciotka Rina sprowadziła mnie jednak na ziemię.

— Ojej, Josie, czy to Peter? — pisnęła nagle, a ja spanikowałam.

Ponieważ nadal czułam się zbyt zaskoczona i zbyt skołowana niespodziewanym ujrzeniem Walta, zdołałam zakląć tylko „Cholera, Peter”, przypominając sobie o mojej okropnej wymówce, co ciotka odebrała jako potwierdzenie.

— Czyli jednak przychodzisz na rodzinny obiad? To wspaniale! Josie mówiła, że zatrzymało cię coś w pracy! Wiedziałam, że nie wystawisz tak wspaniałej dziewczyny jak ona. Możemy od razu wybrać to wino, które mi polecałeś i razem pojechać do Lilibeth! — Rina od razu zaatakowała Walta, nie dając mu nawet chwili na odpowiedź. Mnie zresztą też… A przecież musiałam wyprowadzić ją z błędu!

Naprawdę? Musiałaś?

Och, zamknij się!

— Chyba doszło do jakiegoś nieporozumienia — powiedział nagle Walt, a mnie przez chwilę zamarło serce.

— Nieporozumienia? Nie mów, że nie wiedziałeś o tym obiedzie? To w sumie w stylu Josie, ona trochę się nas wszystkich wstydzi, ale jak już się spotkaliśmy, to musisz z nami iść! Nie martw się, nie zjemy cię. — Ciotka roześmiała się perliście, a ja skrzywiłam nieznacznie, widząc lekkie zdezorientowanie w oczach Walta. — Chodźmy już, bo się spóźnimy — dodała, w międzyczasie chwytając wino z półki i łapiąc nas pod ramię, po czym zdecydowanym ruchem pociągnęła w stronę kasy. Skąd ona miała tyle siły?

— Ciociu, poczekaj chwilę — próbowałam ją zatrzymać, jednak ta kobieta w ogóle mnie nie słuchała. Płaciła już za wino, ignorując mnie i Walta.

— Josie? — Walt zwrócił się do mnie, znów uśmiechając się lekko. Dlaczego moje kolana uginały się pod wpływem tego uśmiechu?

— Przepraszam, to moja szalona ciotka — wytłumaczyłam szeptem, korzystając z okazji, kiedy ciotka mnie nie słyszała.

— Najwyraźniej wzięła mnie za kogoś innego.

— Zaraz to wszystko wytłumaczę, poczekaj chwilę.

Poczułam, że mam ochotę zapaść się pod ziemię. A najlepiej schować twarz w dłoniach i nie pokazywać się Waltowi już nigdy więcej. Dlaczego musiałam spotykać go w takich pokręconych okolicznościach? To mogło zdarzyć się tylko mnie…

Zwróciłam się w stronę ciotki z zamiarem wyjaśnienia jej wszystkiego, jednak ta uprzedziła mnie potokiem słów.

— Josie, kochanie, co ty na to, żebyśmy ja i Yash pojechali razem taksówką, a ty i Peter w tym czasie będziecie mogli wyjaśnić sobie wszystko? Wiesz, trochę niezręcznie wyszło, ale to tylko twoja wina, skoro nie poinformowałaś go o rodzinnym obiedzie, naprawdę, powinnaś się wstydzić, że chciałaś nas wszystkich tak okłamać.

Zamurowało mnie. Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Po prostu nagle zapomniałam, że miałam wszystko odkręcić.

Rina chwyciła mnie pod ramię i nachyliła się w moją stronę.

— Tylko postarajcie się przyjechać w miarę szybko, bo jak opowiem wszystkim o nim, to długo nie wytrzymają, sama rozumiesz! — Zaśmiała się znów i nim zdążyłam jej cokolwiek odpowiedzieć, pomknęła niczym strzała w stronę wyjścia.

— Cholera! — przeklęłam pod nosem.

Stałam jeszcze przez chwilę przy kasach, mając ochotę pobiec za ciotką, jednak zrezygnowałam z tego pomysłu. Nie było mowy, żebym ją dogoniła, a wydawało się, że po prostu przyjęła już swoją wersję wydarzeń i w ogóle nie chciała mnie słuchać. Cóż, wszystko wyjaśni się, gdy pojawię się tam sama za kilka minut. Musiałam teraz tylko złapać taksówkę i…

— Wygląda na to, że twoja ciotka nadal myśli, że jestem Peterem.

Walt stanął nagle obok mnie, a ja znów poczułam dreszcze na swoich plecach. Skierowałam się w stronę wyjścia z supermarketu, a on podążył za mną.

— Przepraszam, ja… — zaczęłam.

— Cieszę się, że cię widzę, Jo.

Podniosłam wzrok i spojrzałam mu prosto w oczy. Znów ten uśmiech. Nie, cholera, nie mogłam tego teraz znieść...

— Ciocia jest w gorącej wodzie kąpana, ale wierz mi, jak tylko znajdę się w domu mamy, wszystko im wytłumaczę, wtedy na pewno zrozumieją.

— A co z Peterem?

Westchnęłam ciężko.

— Nic. Nie ma Petera.

Zmrużył oczy i spojrzał na mnie z zaciekawieniem.

— Wymyśliłaś sobie chłopaka, żeby rodzina dała ci spokój?

— Nie, to nie tak — odparłam, czując się lekko zmęczona tym wszystkim. — Peter był… Był ze mną na weselu.

— Ach, tak. — Walt pokiwał głową. Najwyraźniej doskonale pamiętał, co mu wtedy powiedziałam. — Dlaczego w takim razie twoja rodzina myśli, że nadal z nim jesteś?

Znów westchnęłam ciężko.

— Moja rodzina o niczym nie wie. Miałam go dzisiaj przedstawić mamie. To wszystko.

Wow, kiedy to powiedziałam, brzmiało tak prosto, zwyczajnie. Nie czułam, żeby pękało mi serce czy coś w tym stylu, więc nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo dramatyzowałam i unikałam konfrontacji z mamą. Na pewno gdybym to zrobiła, nie byłabym teraz w tej absurdalnej sytuacji.

I nie spotkałabyś właśnie Walta?

— Muszę złapać taksówkę — powiedziałam, nagle uświadamiając sobie, że stoimy na parkingu i prawdopodobnie będę spóźniona, jeśli zaraz się stąd nie ruszę. Nie chciałam jednak znów uciekać niczym Kopciuszek z balu po wybiciu północy.

— Mogę cię podwieźć — zaproponował Walt jak gdyby nigdy nic.

Zaśmiałam się.

— Wiemy, jak skończyło się to ostatnim razem — zażartowałam, jednak Walt spoważniał. Poczułam, że właśnie popełniłam błąd. Cholera, zapomniałam, że ten człowiek nie wiedział, co to ironia…

— No tak — odparł oschle.

Pomiędzy nami zapanowała nagle niezręczna cisza.

— Słuchaj… — zaczęłam, ale nagle mi przerwał.

— Rozumiem. Sposób, w jaki odeszłaś, był dla mnie jasną informacją — odezwał się.

— Jaką informacją? — spytałam zdziwiona. Nie nadążałam, w którą stronę zmierzała właśnie ta rozmowa.

— Uciekłaś, więc uznałem, że nie chciałaś przebywać w moim towarzystwie — odparł. Odwrócił wzrok i skrzywił się nieco, jakby przypominał sobie, co się wydarzyło tamtej nocy, tydzień temu. — Najprawdopodobniej doszłaś do wniosku, że popełniłaś błąd.

A więc o to chodziło.

— Dałam się ponieść emocjom, ale nie uważam, żeby to był błąd — powiedziałam, czym zaskoczyłam samą siebie. Oczywiście naprawdę tak uważałam. Tylko w gruncie rzeczy nie zamierzałam o tym rozmawiać na środku parkingu.

— W takim razie, co to było?

Zadał pytanie, którego najbardziej się obawiałam. Mimo przeanalizowania całej sytuacji, nie znałam na nie odpowiedzi.

— Nie wiem — odparłam zgodnie z prawdą.

Walt patrzył przez chwilę na mnie niepewnie, po czym pokiwał głową i wyciągnął z kieszeni spodni niewielką karteczkę. Kiedy sięgnęłam po nią, uświadomiłam sobie, że to wizytówka.

— Daj znać, gdy się dowiesz — powiedział i odszedł.

Tak po prostu odwrócił się i poszedł w kierunku stojących na parkingu aut, a ja zostałam sama, trochę zdezorientowana i zmieszana, nie mając pojęcia, co zrobić dalej. Wiedziałam tylko, że za chwilę muszę jechać na rodzinny obiad, na którym będę się grubo tłumaczyć.