6. Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach

Dochodziła prawie szesnasta, kiedy stanęłam na schodach prowadzących do kamienicy, w której mieszkała moja matka. Taksówka dotarła tutaj w ciągu dziesięciu minut mimo paskudnych korków po drodze. Nie mogłam jednak tak po prostu wejść do środka. Czułam na sobie te wszystkie spojrzenia ciotek i wujków, kuzynek i kuzynów, mamy i babci. Potrzebowałam chwili, żeby ułożyć sobie wszystko w głowie.

Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i mimowolnie mój wzrok powędrował w stronę drugiej dłoni. Wciąż ściskałam w niej karteczkę od Walta.

Na wizytówce było tylko jego imię, nazwisko i numer telefonu. Walter Buchanan. Nic więcej poza ozdobnym symbolem układającym się w dużą literę „W”. Zupełnie jakby było oczywiste, co ta litera oznacza. Nie dla mnie. To wszystko nadal pozostawało dla mnie zagadką, czułam się wręcz przytłoczona nadmiarem wrażeń.

Zadzwonić czy nie?

Jakby na zawołanie, dzwonek mojego telefonu zabrzmiał nagle, wyrywając mnie z zamyślenia. Westchnęłam zirytowana, widząc zdjęcie mamy na wyświetlaczu. Nie ma co zwlekać, Jo, powiedziałam sobie, próbując się zmotywować. Wyciszając telefon, zdecydowanym krokiem ruszyłam w stronę drzwi.

Mama mieszkała tutaj praktycznie od śmierci taty. Kupiła to mieszkanie dzięki pieniądzom z odszkodowania; było nieco „zbyt”, jeśli wiesz, co mam na myśli. Zbyt wysokie sufity, zbyt obszerne pokoje, trzy łazienki, kominek w salonie. Nie brzmiało jak idealne mieszkanie dla samotnej kobiety w średnim wieku. Oczywiście należało jej się, po tym wszystkim, co musiała przejść przez te lata. Ja swojej części nadal nie wykorzystałam. Trzymałam te pieniądze, powtarzając sobie, że są „na czarną godzinę”, ale tak naprawdę po prostu nie chciałam ich używać. Za każdym razem, kiedy tutaj przyjeżdżałam, przypominałam sobie o nich, leżących gdzieś tam w skrytce w banku. I za każdym razem obiecywałam sobie, że kiedyś w końcu zrobię z nimi porządek. Nadarzała się w gruncie rzeczy świetna okazja. Od dawna nie dostawałam zleceń, a moje własne oszczędności, jeśli nadal nie znajdzie się dla mnie żadna praca, niedługo i tak się skończą.

W każdym razie mieszkanie mamy było naprawdę bardzo ładne. Urządzone ze smakiem, w przeciwieństwie do mojego, klasyczna drewniana podłoga i pomalowane w stonowanych kolorach ściany z ozdobnymi panelami w stylu XIX wieku. Do tego praktycznie na każdej ścianie wisiały reprodukcje najwspanialszych dzieł w historii sztuki. Oczywiście nie mogło zabraknąć też imitacji popularnych rzeźb w pomniejszonej skali, które matka upychała w każdym możliwym kącie. To była jedna z jej wielu małych wariacji. Tak samo jak za duże i zbyt rozrośnięte kwiaty doniczkowe w korytarzu i w każdej łazience. Doprawdy, tego kompletnie nie mogłam pojąć.

Drzwi do domu mojej mamy były otwarte prawie zawsze. Moja rodzicielka po prostu nie wierzyła w złodziei i nieuczciwe osoby, które mogłyby ją okraść. Zawsze powtarzała, że zamykanie drzwi na noc to najwięcej, na co ją stać. Uwielbiała po prostu, kiedy przychodzili do niej ludzie. Jacykolwiek. Możliwe, że było to przyzwyczajenie z dzieciństwa, ponieważ babcia Jesminder również była bardzo gościnną osobą. Dla niej nieważne było, skąd ktoś pochodził, liczyło się tylko dobre serce. Moja mama w gruncie rzeczy była taka sama.

Weszłam do środka, ściągając buty w korytarzu i zostawiając je w szafce. Widzisz, taki był zwyczaj u nas w domu, zawsze trzeba było ściągnąć obuwie, jeśli wchodziło się do domu. Moja mama nienawidziła brudnych śladów na podłodze.

— Mamo, już jestem! — krzyknęłam, słysząc dochodzące z salonu głośne rozmowy i skoczną, indyjską muzykę.

Jak na zawołanie w korytarzu zaczęły pojawiać się twarze członków mojej rodziny, witając mnie i przekrzykując się nawzajem. Pierwszy pojawił się wujek Ray z ciocią Kalpaną. Jedyny brat mojej mamy od jakiegoś czasu był posiadaczem okazałego piwnego brzucha, co jego żona wyrzucała mu za każdym razem, kiedy według niej zaczynał przesadzać z objadaniem się przy stole. Zaraz za nimi podążała Rina i córki Raya, Chandra wraz ze swoimi dziećmi i Nadia z nieznanym mi mężczyzną. Nie zdążyłam się z nimi nawet porządnie przywitać ani dowiedzieć się, kim jest nowy towarzysz Nadii, kiedy dopadły mnie kuzynki Lina i Padma, córki cioci Amali. Takim sposobem zanim dotarłam do salonu, w którym wszyscy się mieścili w oczekiwaniu na obiad, zostałam wyściskana i wycałowana przez większość osób, które zaprosiła mama. W międzyczasie oczywiście wszyscy bombardowali mnie pytaniami na temat Petera.

— Gdzie jest Peter?

— Rina opowiadała nam o nim! Niezłe ciacho!

— Gdzie go ukrywasz?

— No nie wstydź się nas!

Uśmiechnęłam się krzywo. Większość osób zgromadziła się na kanapie i fotelach wokół kominka, gdzie mama na półkach miała poustawiane albumy – jak się domyślałam, zajmowali się oglądaniem zdjęć, zanim się pojawiłam. Zauważyłam, że brakowało tylko dwójki dzieci Riny, które w tym roku podobno zaczęły studia, oraz najstarszego syna wuja Raya, Deva, i najmłodszej córki Amali, Priyi. Prawie wszystkie dzieci rodzeństwa mamy miały już swoje własne rodziny, oczywiście oprócz najmłodszych Riny i Yasha, i ku mojemu zaskoczeniu Nadia, najmłodsza córka Raya, nadal pozostawała niezamężna. W przeciwieństwie oczywiście do mnie, starej panny bez wykształcenia, Nadia była dumą rodziny, bo studiowała medycynę. Z tego, co pamiętam, niedługo czekały ją egzaminy, po których miała rozpocząć pracę w nowym szpitalu. Z tego też względu nikt nie wypominał jej, że nadal nie wyszła za mąż.

Salon otwarty był na jadalnię, w której znajdował się wielki stół i krzesła wokół niego; mama kupiła go właśnie z myślą o swojej licznej rodzinie. Przy stole siedziało kilka moich kuzynek i kuzynów, ale również babcia Katherine ze swoją niekończącą się robótką na drutach. Babcia niezbyt przepadała za rozgardiaszem panującym wokół. Nigdy nie była wielką miłośniczką rodzinnych zgromadzeń, ale ponieważ nie została jej żadna rodzina poza synową, czyli moją mamą, i mną, często nas odwiedzała. Pomachałam jej i posłałam promienny uśmiech. Odwzajemniła się tym samym i wróciła do dziergania swetra. Babcia miała już swoje lata, prawie dochodziła dziewięćdziesiątki, jednak mimo to nadal posiadała nienaganny wzrok, który pozwalał jej spędzać długie godziny nad robótkami. Jak można się domyślać, na święta lub urodziny każdy dostawał od niej w prezencie sweter lub skarpetki.

— Gdzie jest mój przyszły zięć, hm? — Usłyszałam za sobą głos matki. — Na boga, Ray, wyłącz tę muzykę. Nic przez nią nie słychać!

Odwróciłam się i ujrzałam mamę w towarzystwie cioci Amali. Niosły półmiski pełne parujących potraw. Przywitałam się z mamą pocałunkiem w policzek i uścisnęłam ciocię. Mama i Amala były bardzo do siebie podobne, czasem słyszałam, że w młodości brano je za siostry bliźniaczki. Z tym, że z czasem ciocia znacznie się postarzała, na jej ciemnych, długich włosach było coraz więcej siwych pasm, a na niegdyś gładkiej i szczupłej twarzy pojawiało się sporo zmarszczek. Nadal wyglądały bardzo podobnie, mama jednak ostatnio zaczęła nosić krótsze fryzury, farbować siwe włosy na czarno i ubierać się bardzo elegancko, z kolei ciocia nadal nosiła tradycyjne indyjskie stroje jak większość jej sióstr i nie uznawała „sztucznych upiększaczy”.

— No właśnie, Josie! Nie trzymaj nas w niepewności! — krzyknęła Rina zza oparcia fotela.

— Kochana, a co ty taka chuda się zrobiłaś? — zapytała Amala, przyglądając mi się ze zmartwieniem. — Pewnie wyczytałaś gdzieś, że jak nic nie będziesz jadła, to wypiękniejesz. Te wszystkie diety cud — prychnęła z pogardą. — Ja nigdy nie miałam problemu z linią i nie musiałam być na diecie.

— Tak, mamo, zanim wyszłaś za mąż, potem twoją dietą były pączki — zaśmiała się jedna z jej córek, kuzynka Lina. Ciocia Amala syknęła na nią i rzuciła w jej stronę ścierką, co wywołało ogólne rozbawienie.

— To gdzie ten Anglik, o którym słyszę od tygodni od wszystkich kobiet w tej rodzinie? — odezwał się nagle wuj Ray. Jako jeden z rodzeństwa mojej mamy nie mówił prawie w ogóle z akcentem. Był dyrektorem firmy transportowej i często podróżował, co pozwalało mu ćwiczyć język. Miał wręcz bardziej amerykański akcent niż angielski.

Jęknęłam zrozpaczona i poczułam, że muszę nagle usiąść.

— Muszę wam coś powiedzieć — zaczęłam.

— Na bogów, jesteś w ciąży? — Amala złapała się za głowę i zaczęła rozpaczać w hindi, czym tylko zirytowała swojego męża, Harisha.

— Kobieto, uspokój się — powiedział, za co byłam mu niezwykle wdzięczna.

Należał do tych bardziej rozsądnych członków rodziny, a nie jak reszta, niecierpliwych. Stał przy kominku razem z wujkiem Rayem i Yashem, który teraz kręcił głową. Niestety na jego słowa reszta rodziny, w tym moja mama, zaczęli nawzajem się przekrzykiwać. Czułam, że powinnam to jak najszybciej przerwać.

— Przestańcie! Ja i Peter nie jesteśmy już razem! — krzyknęłam w końcu, nie wytrzymując napięcia.

Na początku nadal panował rozgardiasz, kiedy każdy próbował coś powiedzieć, ale dosłownie dwie sekundy później głowy zaczęły odwracać się w moją stronę. Nie sądziłam tylko, że tym wyznaniem rozpocznę kolejną gorącą dyskusję.

— Jak to nie jesteście razem?

— Zostawił cię w ciąży?

— To wszystko przez Rinę, prawda? Narobiła ci wstydu?

Każdy chciał o coś zapytać, każdy chciał coś powiedzieć, a ja czułam, że jeszcze chwila i zwariuję. Rodzina mojej mamy to było zdecydowanie zbyt dużo na dziś.

— Josie, kochanie, powiedz coś w końcu! — Tym razem odezwała się moja mama, siadając obok mnie na kanapie. Wszyscy zebrali się wokół i doskonale czułam na sobie ich spojrzenia.

Przełknęłam głośno ślinę, po czym wstałam z kanapy i przeszłam się po pokoju, by chociaż przez chwilę uwolnić się od tych spojrzeń. Co innego jest zwierzać się z rozstania z facetem najbliższej przyjaciółce, a co innego opowiadać o tym rodzinie, która niekoniecznie należy do najnormalniejszych.

— Po prostu nie jesteśmy razem, okej? Ludzie się rozstają, tak czasem bywa. I nie, Lina, do jasnej cholery, nie jestem w ciąży! Poza tym, mężczyzna ze sklepu nie jest Peterem, jasne?!

Ostatnie zdanie wypowiedziałam nieco zbyt głośno, czym sprawiłam, że większość spojrzała po sobie. Cóż, rozzłościli mnie, więc mieli za swoje. Nie chciałam ich atakować, ale z drugiej strony, ugh, jak inaczej przemówić do tłumu ludzi, którzy nie chcieli słuchać?

Wtedy też przypomniałam sobie, że ta sytuacja nie miałaby miejsca, gdyby nie wspaniały pomysł mojej mamy, aby zaprosić wszystkich swoich krewnych.

— Mamo, na drugi raz mogłabyś nie zapraszać całej rodziny, kiedy chcę ci przedstawić kogoś, z kim się spotykam? — zwróciłam się do niej, wykorzystując moment, gdy nadal panowała cisza. — Jak widać wyniknęło tylko niepotrzebne nieporozumienie.

— Skąd ten niedorzeczny pomysł, Josie? — Matka wydawała się szczerze zdumiona moimi słowami. Skierowała swoje spojrzenie w stronę brata, Raya, a chwilę później w stronę Nadii, która uśmiechała się pod nosem.

— Jak to skąd? — sarknęłam. — Nagle wszyscy się zjeżdżają, kiedy akurat ja mam przyprowadzić faceta?

— Jo, nikt ci nic nie powiedział? — odezwała się Nadia, nadal lekko rozbawiona.

— Co powiedział? — spytałam zdziwiona jej nieoczekiwanym wtrąceniem.

— Nadia i Adi za tydzień się zaręczają, Josie — poinformowała mnie ciocia Rina. — Dziś mieliśmy omówić ostatnie przygotowania do zaręczyn i urodzin Nadii.

— Och — wymsknęło mi się, kiedy w jednej sekundzie uświadomiłam sobie, jak bardzo niedorzeczny był mój wybuch.

Momentalnie większość rodziny zaczęła śmiać i żartować sobie z całej sytuacji. Prawie nikt nie zwracał już na mnie uwagi, ponieważ chwilę później przenieśli się do jadalni, najwyraźniej nie mogąc się już doczekać pyszności, które przygotowała moja mama z pomocą cioci Amali.

No tak, wszystko jasne. Nadia i jej tajemniczy towarzysz, zwany Adim, którego nie przyszło mi do tej pory poznać, mieli się zaręczyć. Jak mogłam pomyśleć, że to właśnie ze względu na mnie cała ta rodzinna szopka?

Może dlatego, że twoja matka nie raczyła cię o niczym poinformować?

Oczywiście to było w jej stylu, ale nie miałam ochoty teraz jej tego wyrzucać. Po prostu wzruszyłam ramionami i dołączyłam do reszty przy stole.

Sielanka nie trwała jednak zbyt długo. Jeśli myślisz, że temat mojego staropanieństwa i kolejnego nieudanego związku się wyczerpał, ponieważ rodzina zajęła się planowaniem zaręczyn Nadii i Adiego, bardzo się mylisz. Atak rozpoczął się zaraz po deserze, kiedy temat zszedł na studiowanie. Oczywiście dostało mi się za to, że rzuciłam studia, by w pełni poświęcić się karierze modelki, czym stanowiłam zły przykład dla dzieci mojego kuzynostwa.

Potaknęłam więc tylko głową, licząc, że ktoś standardowo zacznie marudzić na nowoczesny styl życia i da mi spokój, jednak trochę się przeliczyłam. Mówiąc o nowoczesnym stylu życia, mieli na myśli bardzo popularny współcześnie pogląd kobiet na małżeństwo. Czyli jego brak. Czyli mnie.

— Kochana, niedługo skończysz trzydzieści lat… — zaczęła moja mama. Poczułam się trochę, jakby wbijała mi szpilkę w plecy. Własna matka.

— Ech, dopiero za pół roku — bąknęłam w nadziei, że to coś da.

Nie dało.

— Jak ty zamierzasz znaleźć męża, a co dopiero urodzić dzieci w wieku trzydziestu lat? — zapytała ciotka Amala. — Ja w tym wieku miałam już trójkę dzieci i na pełen etat zajmowałam się domem, a ty ciągle fruwasz po tym Londynie jak jakaś pannica.

Nie dotknęło mnie to bardzo mocno, bo rozmowy na ten temat opierały się zawsze na tym samym. Słyszałam to już wielokrotnie. Biorąc jednak pod uwagę wydarzenia z ostatniego tygodnia, poczułam się trochę nieswojo. Do tej pory wydawało mi się, że prowadzę pozytywne, dosyć sensowne życie, oprócz kilku nieudanych związków, jednak kiedy ciocia Amala nadal wymieniała swoje osiągnięcia, których zdołała dokonać do trzydziestki, moje życie wydało mi się trochę… pozbawione głównego celu.

Jaka jest szansa, że w wieku trzydziestu lat osiągnę jeszcze jakiś sukces czy znajdę miłość swojego życia?

Jo, nie oszukuj się, jesteś kiepska z matmy. Nawet gdybyś siedziała tutaj do jutra, nie policzyłabyś tego prawdopodobieństwa.

Bo może to prawdopodobieństwo nie istniało? Więc ciotka miała poniekąd rację, czym oczywiście niesamowicie mnie zdołowała. Nie pomógł w ogóle fakt, że do rozmowy włączyła się Rina.

— Josie, a może powinnaś zmienić styl? Zacząć się ubierać bardziej tradycyjnie?

Jęknęłam. Zaczęło się.

— Rina ma rację — podchwyciła Chandra. — Ubierasz się zbyt wyzywająco. Dla niektórych mężczyzn to oznacza tylko jedno. To niewłaściwe. Młoda kobieta taka jak ty… — A jeszcze przed chwilą byłam rozsypującą się trzydziestką? — …powinna ubierać się schludnie i odpowiednio do swojej płci. Ja rozumiem, że teraz są inne czasy, ale jakbyś założyła sukienkę odpowiedniej długości i przestała pozować w negliżu…

— Tak, wtedy na pewno znalazłabym mężczyznę swojego życia i razem odeszlibyśmy w stronę zachodzącego słońca, złączeni na wieki.

Nie sądziłam, że mówię to na głos. W każdym razie po minach członków rodziny wywnioskowałam, że podzieliłam się swoimi myślami z ogółem.

— Jeśli masz takie podejście, dziewczyno, to prędko go nie znajdziesz. Przecież na siłę nikogo nie poznasz — mruknęła żona Raya, ciotka Kalpana, uśmiechając się złośliwie.

— Kochana, miłość sama do ciebie przyjdzie, nie ma się co dołować z tego powodu. Zobaczysz — wtrąciła się Nadia, prawdopodobnie słysząc jedynie ostatnią wypowiedź Kalpany, ponieważ była zbyt skupiona na wycieraniu policzka swojego przyszłego narzeczonego.

Milczałam, zastanawiając się, w jaki sposób dyskusja z tego, że nie mam męża, przeszła na to, że szukam go na siłę, ale nie byłam w stanie znaleźć sensownej odpowiedzi. Zrezygnowałam więc z ogólnego myślenia. Po prostu siedziałam tam i słuchałam, jak ciotki, wujkowie, kuzyni i matka na przemian bombardują mnie swoimi radami na temat związków i znajdywania mężczyzny swojego życia.

Aż w końcu chyba przestali zwracać na mnie uwagę, bo kiedy wstałam od stołu, nikt nie zwrócił na mnie swojego spojrzenia. Pogrążeni w dyskusji na temat małżeństw, nie zauważyli nawet, gdy podeszłam do siedzącej w rogu babci Katherine, która minutę wcześniej puściła mi oczko. Pomogłam jej wstać i odprowadziłam na kanapę przed kominkiem, żeby mogła w spokoju dokończyć swoją robótkę.

Pokręciłam głową w niedowierzaniu, rzucając ostatnie spojrzenie w stronę jadalni.

— Czas na mnie, babciu — powiedziałam, uśmiechając się do jedynej osoby w tym domu, która nie zamierzała mnie oceniać ze względu na mój stan cywilny.

Ucałowałam ją w policzek i już miałam wyjść, kiedy babcia odezwała się nagle.

— Josie, kochanie — powiedziała cicho. Odwróciłam się i spojrzałam na nią wyczekująco. — Dobrze się czujesz?

— Tak, babciu. — Znów się uśmiechnęłam. — I to chyba ja powinnam zadać ci to pytanie.

— Och, nie przejmuj się mną! — Machnęła lekceważąco ręką. — Powiedz mi tylko… Kim w takim razie był ten mężczyzna w sklepie? Rina ma tendencję do wyolbrzymiania, ale… Opowiadała o nim w taki sposób, jakbyście się dobrze znali.

Cóż, babcia Katherine miała zawsze dobre oko do szczegółów. Rodzice zawsze mi powtarzali, że mam to po niej. Westchnęłam, jednak starałam nie dać po sobie poznać, że zdziwiło mnie to pytanie. Uśmiechałam się nadal szeroko.

— Nie wiem — powiedziałam zgodnie z prawdą. Babcia tylko pokiwała głową, po czym powróciła do robienia na drutach. Uznałam więc, że to najlepszy moment, żeby w końcu wyjść z tego domu. — Ale niedługo się dowiem — dodałam do siebie szeptem, kiedy znalazłam się już na zewnątrz.